Μια φωνή
πανηγυρική, μια κραυγή ενθουσιασμού, ένας αλαλαγμός έκπληξης, μια ιαχή θριάμβου
που έσκιζε τον αέρα και συντάρασσε τις εφηβικές καρδιές.
Κι ολόκληρο
σχολείο έτρεχε σαν ασυγκράτητη θάλασσα να τον ακουμπήσει, να τον αγκαλιάσει, να
του «κλέψει» ένα βλέμμα…ένα χαμόγελο.
«Κορίτσια, ο
Μπάρκουλης!!!!»
Ο λατρεμένος, το
είδωλο, ο θεός, ο πρωταγωνιστής του κινηματογράφου και των κοριτσίστικων
ονείρων.
Χρυσή δεκαετία
του ’60.
Χρυσές ελπίδες.
Χρυσά όνειρα.
Όταν ο κόσμος
όλος φάνταζε μια δρασκελιά.
«Κορίτσια, ο
Μπάρκουλης!!!!»
Ποτέ άλλοτε και
κανείς άλλος δεν λατρεύτηκε από τα κορίτσια όσο ο Αντρέας Μπάρκουλης.
Ταλαντούχος,
χαρισματικός, αρσενικός.
Άφησε τα ίχνη του
στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και στις καρδιές των κοριτσιών.
Αντρέα, παλιέ
φίλε, να είσαι καλά!
Υ.Γ. Και κάτι που αισθάνομαι την ανάγκη να τονίσω και να σημειώσω. Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΠΑΡΚΟΥΛΗΣ, αυτό το απόλυτο είδωλο ποτέ στη ζωή του δεν θέλησε να...εξαργυρώσει και να εκμεταλλευτεί την απίστευτη λατρεία που του είχαν. Με άλλα λόγια ποτέ δεν πουλήθηκε σε πολύφερνες νύμφες. Πάντα ελεύθερος, πάντα ανεξάρτητος, πάντα απροσκύνητος. Για αυτό έχει και την μεγάλη μας εκτίμηση. Ο Αντρέας Μπάρκουλης ποτέ δεν υπήρξε ανθρωπάκι.
=====================================================================
ΠΙΚΡΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ- 23 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016
Μόνο λύπη...κι ένα δάκρυ ψυχής...
Για τον Αντρέα...
Για την εποχή...
ΠΙΚΡΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ- 23 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016
Μόνο λύπη...κι ένα δάκρυ ψυχής...
Για τον Αντρέα...
Για την εποχή...
Για κάποιες χαμένες ελπίδες...
Μπορεί και αγάπες...
Μπορεί και αγάπες...