Ο Ζακ Μεναχέμ δεν ήταν μια απλή
καθημερινή περίπτωση ανθρώπου.
Ήταν ένας καλλιτέχνης που κατάφερε να
γλιτώσει από την πιο εφιαλτική κόλαση.
Εκείνη των στρατοπέδων της φασιστικής
Γερμανίας.
Τα κολαστήρια ψυχών.
Τα κρεματόρια ανθρώπινων όντων.
Για εκείνους τους φασίστες ο Ζακ
Μεναχέμ δεν ήταν άνθρωπος.
Για αυτούς ποτέ δεν υπήρξε άνθρωπος.
Και βέβαια δεν θα έπρεπε να υπάρξει
ούτε στο μέλλον…
Δεν ήταν άνθρωπος, με καρδιά, με
συναισθήματα, με όνειρα, με οικογένεια.
Όχι δεν ήταν άνθρωπος.
Για εκείνους τους φασίστες ήταν "υλικό".
Ήταν «προϊόν» προς κατανάλωση.
Και όπως όλα τα "υλικά",
όπως όλα τα "προϊόντα" είχε και τον απαραίτητο κωδικό του. Την στάμπα
του.
Ναι, εκεί. Στο μπράτσο. Ανεξίτηλα. Για
όλη του την ζωή.
15429
Δεν θα ξεχάσω την συγκίνηση και το
δάκρυ που προσπαθούσα να κρύψω όταν είδα, για πρώτη φορά, στο μπράτσο του τον κωδικό του
«προϊόντος».
Δάκρυ για την θηριωδία την κτηνώδη συμπεριφορά των "πολιτισμένων ανθρώπων"...
Σκεφτόμουν τα τραγικά χρόνια που
έζησε.
Σκεφτόμουν ένα δεκατριάχρονο αγόρι να
συλλαμβάνεται από τα Ες Ες και να βασανίζεται στα υπόγεια του πόνου, της οδού Μέρλιν κι
από εκεί να στέλνεται στα κολαστήρια, στα στρατόπεδα αιχμαλώτων.
Σκεφτόμουν ένα νεαρό αγόρι να περπατά
από την Γερμανία, να περνάει από την Γιουγκοσλαβία και τελικά να φτάνει στην
Ελλάδα…. Με τα πόδια!!!
Ο Ζακ Μεναχέμ ήταν ένας υπέροχος
Άνθρωπος. Και ένας σπουδαίος καλλιτέχνης.
Ο Ζακ Μεναχέμ γλίτωσε από την κόλαση
για να ζήσει, να μείνει κοντά μας και να κάνει την δική μας ζωή περισσότερο
ενδιαφέρουσα, με περισσότερο ήθος και πολιτισμό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Υ.Γ. Διαβάστε στο Διαδίκτυο για αυτόν
τον σπουδαίο Άνθρωπο. Η ιστορία του κάτι θα σας αφήσει.
