Δεκαετία του ’80, εγώ έχω βρεθεί, για δεύτερη φορά, στη διεύθυνση προγράμματος της Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ2-το γιατί και το πώς είναι μια άλλη ιστορία-που κάποτε μπορεί, πιθανόν, και να αποκαλύψω….Για να γελάσει και ο κάθε πικραμένος…
Από προσωπική
άποψη, το γραφείο μου πάντα ανοικτό. Για όλους.
Και, επίσης, από
προσωπική άποψη, δεν έκανα δηλώσεις, δεν έδινα συνεντεύξεις. Ποτέ. Είναι ζήτημα
αν έχω δώσει 4-5 όλες κι όλες… Οι δύο, οι τελευταίες δόθηκαν για ειδικούς
λόγους.
Ένας νεαρός
δημοσιογράφος από το εξαιρετικό περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» μου ζήτησε μια συνέντευξη.
Είπα ναι. Είπα
ναι, μέσα στο φορτσάρισμα της δουλειάς. Χωρίς να συνειδητοποιήσω τι δέχτηκα να
κάνω.
Ο νεαρός
δημοσιογράφος μου τηλεφωνούσε ευγενικά για να κλείσουμε ραντεβού στο γραφείο
μου.
Συνειδητοποίησα
την γκάφα μου, αλλά δεν μπορούσα να «κρεμάσω» έναν δημοσιογράφο και μάλιστα
πολύ νέο. Απλά του ζητούσα λίγο χρόνο.
Δεν θα ξεχάσω το
τελευταίο του τηλεφώνημα.
Τον ρώτησα, και
πάλι, πόσο χρόνο είχαμε.
Μου απάντησε
«δυστυχώς κύριε Αντωνόπουλε, κανέναν.»
«Κανέναν;»
«Απολύτως
κανέναν.»
«Δηλαδή ποια μέρα
πρέπει να παραδώσετε;» Ρώτησα με μια ελπίδα.
«Εδώ και δυο
μέρες. Πρέπει να σταλεί τυπογραφείο.»
Για όσους ξέρουν
από δημοσιογραφία, καταλαβαίνουν.
Είχαμε φτάσει στο
κόκκινο.
«Ποια μέρα
ακριβώς πηγαίνει τυπογραφείο;»
«Αύριο.»
Δηλαδή αύριο ήταν
η καταστροφή. Το περιοδικό, και μιλάμε για τα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» πάντα, είχε κρατήσει,
δεν θυμάμαι πόσες, σελίδες κι εγώ δεν είχα καν δώσει τη συνέντευξη.
«Κύριε
Αντωνόπουλε, καταλαβαίνετε, θα έχω σοβαρό πρόβλημα…Μπορεί και να χάσω την
δουλειά μου.»
Και, λογικά θα
είχε. Και μπορεί, όντως, να έχανε και την δουλειά του.
Άθελά του, και
χωρίς να φταίει, είχε «κρεμάσει» το
περιοδικό, επειδή κι εγώ, άθελά μου μεν, αλλά με όλη την ευθύνη δική μου, είχα
«κρεμάσει» έναν νέο δημοσιογράφο.
Αυτό δεν θα
μπορούσε να συμβεί ποτέ εξαιτίας μου. Μα ποτέ. Σέβομαι πάρα πολύ τον νέο
άνθρωπο που αγωνίζεται για να κάνει καριέρα στο αντικείμενο που αγάπησε. Και
δεν θα ήμουνα εγώ η αιτία να πάθει τέτοια ζημιά. Να απολυθεί.
Βρήκα λύση.
Το ποια και το
πώς, αφήστε να το ξέρουμε εμείς οι δυο.
Σημασία έχει πως
κατορθώσαμε να αποφύγουμε την καταστροφή.
Το άλλο πρωί η
συνέντευξη, που πάρα λίγο να γίνει «ατομική» βόμβα στα χέρια ενός νέου,
ελπιδοφόρου δημοσιογράφου, ήταν στα χέρια του και πήρε βιαστικά τον δρόμο για
το τυπογραφείο.
Κι αυτός ο
δημοσιογράφος είναι ο σπουδαίος και άοκνος ερευνητής του τραγουδιού, ο Γιώργος
Τσάμπρας.
Η πορεία του, από
τότε μέχρι σήμερα, είναι σπουδαία και ουσιαστική.
Το ελληνικό
τραγούδι και οι άνθρωποί του, του οφείλουν.
Του οφείλουμε.
Ο μη
κερδοσκοπικός και μη επιχορηγούμενος «ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» θα
ασχοληθεί με αυτόν τον εξαιρετικό Δημοσιογράφο-με κεφαλαίο το Δέλτα-.
Εγώ προσωπικά το
μόνο που συνιστώ στους φίλους μου, είναι να μην χάνουν καμιά εκπομπή του. Κι αν
μπορούν να τις μαγνητοφωνούν.
Θα είναι σπουδαίο
υλικό για την ιστορία του τραγουδιού.
Σπουδαίο και
πολύτιμο.
ΧΡΗΣΤΟΣ
ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
