ΑΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΝΑΣ ΤΡΥΦΕΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

«Που ΄ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια

που ‘χες λουλούδια μεσ’ στην καρδιά

Που είν’ η αγάπη, γλυκιά μου αγάπη

να μας ζεστάνει στη παγωνιά.»
ΑΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Η σωτηρία ήρθε από την ποίηση

και την απέραντη θάλασσα.

Ο αγαπημένος Άκος αρμένιζε στη θάλασσα της ποίησης

και στη θάλασσα του Αιγαίου.

Για την μια θάλασσα, η πένα του…

Για την άλλη, η «Ψαριανή»- το κόκκινο τρεχαντήρι του…

Το σχεδόν μόνιμο σπίτι του.

Το καταφύγιό του…

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΟΥ ‘ΝΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Πήγα σε μέρη που σε είχα πρωτοδεί

μικρό κορίτσι ήσουν κι ήμουνα παιδί.

Που ΄ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια

που ‘χες λουλούδια μεσ’ στην καρδιά

Που είν’ η αγάπη, γλυκιά μου αγάπη

να μας ζεστάνει στη παγωνιά.

Στ’ αρχοντικό σου το σπιτάκι το φτωχό

Ήρθα να κλάψω με παράπονο πικρό.

Που ΄ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια

που ‘χες λουλούδια μεσ’ στην καρδιά

Που είν’ η αγάπη, γλυκιά μου αγάπη

να μας ζεστάνει στη παγωνιά.

Κλεισμένη η πόρτα και χαμένα τα κλειδιά,

Βρέχει στους δρόμους και στην άδεια μου καρδιά.

Που ΄ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια

που ‘χες λουλούδια μεσ’ στην καρδιά

Που είν’ η αγάπη, γλυκιά μου αγάπη

να μας ζεστάνει στη παγωνιά.

[Μουσική: Σταύρου Κουγιουμτζή]

ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ ΣΟΥ, ΚΥΡΑ ΜΟΥ, ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ

Στη γειτονιά του φεγγαριού

βγήκα να σεργιανίσω,

να ιδώ τα μάτια τα’ ουρανού,

τα χείλη να φιλήσω.

Μέσα στα μαύρα σου, κυρά μου, τα μαλλιά

φωλιάζουν άστρα, φωλιάζουν άστρα

κι ανοιξιάτικα πουλιά.

Μες στην καρδιά μου ένα πουλί,

δεν βλέπεις πως σπαράζει,

Κι αν κελαηδεί κι αν κελαηδεί

το λιώνει το μαράζι.

Μέσα στα μαύρα σου, κυρά μου, τα μαλλιά

φωλιάζουν άστρα, φωλιάζουν άστρα

κι ανοιξιάτικα πουλιά.

Είσαι πριγκίπισσα σωστή

και προίκα σου τα μάτια,

Η αρχοντιά δεν κατοικεί

μες στα χρυσά παλάτια.

Μέσα στα μαύρα σου, κυρά μου, τα μαλλιά

φωλιάζουν άστρα, φωλιάζουν άστρα

κι ανοιξιάτικα πουλιά.

[Μουσική: Μίκη Θεοδωράκη.]