Δεκαετία του ’60.
Απόγευμα. Καλοκαίρι.
Με μια φίλη μου
χαλαρώνουμε στη βεράντα του σπιτιού μου, στις παρυφές του Λυκαβηττού.
Η Αθήνα «πιάτο»
μπροστά μας.
Στην άκρη της
μπαλκονόπορτας, μια ασπρόμαυρη τηλεόραση να παίζει μια μουσική εκπομπή.
Και ξαφνικά μια
φωνή αποσπά την προσοχή μας.
Στραφήκαμε προς
την μικρή οθόνη.
Ο Γρηγόρης
Μπιθικώτσης, ο μεγάλος, ο μέγιστος Γρηγόρης Μπθικώτσης, παρουσίαζε ένα νέο
τραγουδιστή. 
Και τον
παρουσίαζε με ένα δικό του τραγούδι.
Τις περίφημες και
διαχρονικές πλέον, «ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ»!
Όσο ο νέος αυτός
τραγουδιστής ήταν στο μικρόφωνο εμείς ακούγαμε, χωρίς να μιλάμε. Χωρίς να
κάνουμε σχόλια.
Μόλις τελείωσε,
τις «Αμφιβολίες» εμείς, χωρίς καμιά αμφιβολία, ξέραμε πως ένας μεγάλος
τραγουδιστής έκανε το πρώτο του βήμα.
Το πρώτο του βήμα
για μια μεγάλη καριέρα.
Μια λαμπρή
καριέρα.
Φωνή δυνατή,
εύπλαστη, αντρική, με το δικό της τόσο ξεχωριστό ηχόχρωμα.
Ο Λευτέρης
Μυτιληναίος όντως έκανε μια μεγάλη καριέρα με πολλές διαχρονικές επιτυχίες.
Μα φοβάμαι, πως
έκανε μια πολύ «μικρή» καριέρα σε σχέση με το ταλέντο και την φωνή του.
Γιατί;
Γιατί είναι
καθαρός, γνήσιος και προπαντός ασυμβίβαστος.
Κι εγώ του βγάζω
το καπέλο.
Κι έχει την φιλία
και την αγάπη μου.
Ο «ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» θα τιμήσει αυτόν τον καταπληκτικό καλλιτέχνη.
