ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΝ ΜΑΡΙΟ

Θυμάμαι ένα νέο αγόρι, λεπτό, με εκφραστικό πρόσωπο, και ζεστή φωνή… Θυμάμαι αυτό το νέο αγόρι να παίζει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία την κιθάρα του και να σε απογειώνει…

Μα το θυμάμαι, κάποιες κρύες χειμωνιάτικες νύχτες, όταν πήγαινα στην Πλάκα, στην μπουάτ που τραγουδούσε, να με καλωσορίζει και λίγα λεπτά αργότερα, να χαμηλώνουν τα φώτα κι εκείνο να τραγουδά ένα απαγορευμένο τραγούδι από την λογοκρισία του στρατιωτικού καθεστώτος.

Τους ελληνικούς στίχους πάνω σε μουσική του Στ. Βλαβιανού είχε γράψει ο αξέχαστος Πυθαγόρας.

Είχε κυκλοφορήσει, αν θυμάμαι καλά, το 1973, με την συγκλονιστική ερμηνεία της Μαρινέλλας.

Πολύ σύντομα το τραγούδι απαγορεύτηκε και ο δίσκος αποσύρθηκε. Μα εκείνο το νέο αγόρι αψηφούσε τις απαγορεύσεις και κρυφά, συνωμοτικά, με κλειστή την πόρτα και χαμηλωμένα τα φώτα, μας το τραγουδούσε προκαλώντας μας ρίγη συγκίνησης…

Τίτλος του τραγουδιού; Μια πικρή ερώτηση. «Που πάνε, εκείνα τα παιδιά». Ηρωικό μνημόσυνο, ευλαβική αναφορά, παιάνας αντρείας,  σε εκείνα τα παιδιά που χάθηκαν στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας…

ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Πού πάνε εκείνα τα παιδιά
της θύελλας και του βοριά
που πέθαιναν για λευτεριά
πού πάνε;
Τα πήρανε οι συννεφιές
οι θάλασσες και οι στεριές
τ’ αστροπελέκια κι οι φωτιές
πού πάνε;
Πού πάνε οι σταυραετοί
που πολεμούσαν γελαστοί
φονιά, φασίστα και ληστή
πού πάνε;
Γίναν τραγούδι και μυρτιές
λιβάνι μες στις εκκλησιές
και χιόνι στις βουνοπλαγιές
πού πάνε;

Μάνα βγάλε το μαύρο σου μαντήλι
και θα ξαναγυρίσουν τα παιδιά
Κι αν έσβησε ο χρόνος το καντήλι
μες στην καρδιά μας καίει η λευτεριά

Πού πάνε εκείνα τα παιδιά
της θύελλας και του βοριά
που πέθαιναν για λευτεριά
πού πάνε;
Είναι λαχτάρα στις ματιές
ελπίδα στις φτωχολογιές
χαμόγελο στις Παναγιές
πού πάνε;
Πού πάνε οι λεβεντογιοί
που δίκιο σπείρανε στη γη
και δεν προφτάσανε να βγει
που πάνε;
Είν’ ο γιαλός μας ο πλατύς
που δε θα πάρει όσο ζεις
φονιάς, φασίστας και ληστής
πού πάνε;

Θυμάμαι πάλι εκείνο το νέο αγόρι. τον σπουδαίο καλλιτέχνη, κάτω από το άγαλμα της Αθηνάς, στο πεδίο του Άρεως... Σμίξαμε τυχαία, κάπου πέντε χιλιάδες άτομα, με το χαρτί της επιστράτευσης στο χέρι, προσπαθώντας να βρούμε μεταφορικό μέσο και τρόπο να προωθηθούμε στη Βόρια Ελλάδα.

Μας έστειλαν στον σταθμό Λαρίσης για να μπούμε στα βαγόνια μεταφοράς ζώων. Όλη τη νύχτα δεν μπορούσαμε να ανεβούμε, να σκαρφαλώσουμε σε ένα βαγόνι και να φύγουμε. Τις σκηνές με τους άντρες που πήγαιναν να πολεμήσουν, το ΄40, τις ξαναζούσαμε. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά...

Από τότε χαθήκαμε. Και τελικά τον "ανακάλυψα" στο fb.

Το όνομά του; ΜΑΡΙΟΣ. ΜΑΡΙΟΣ ΚΩΣΤΟΓΛΟΥ.

Σπουδαίος καλλιτέχνης, απαραίτητος σε πολλούς μεγάλους και δημοφιλείς τραγουδιστές.

Σπουδαίος, ταλαντούχος, δεξιοτέχνης και με ΗΘΟΣ.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

Πρόεδρος "ΟΜΙΛΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"