ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΓΙΑ ΜΕΛΑΓΙΑ...ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΑΣ ΕΣΒΗΣΑΝ....

Με αυτό το σημείωμα αποχαιρετήσαμε την μοναδική Μάγια Μελάγια. Στις 27 Δεκεμβρίου 2014.
"Τα φώτα της πίστας έσβησαν.
Η Μάγια Μελάγια, η ξεχωριστή και μοναδική Μάγια Μελάγια έφυγε...
Μόνο όσοι είχαν την τύχη να την δουν επάνω στην πίστα ξέρουν τι σημαίνουν φωνή, εμφάνιση, μπρίο, κέφι, φλόγα του έρωτα, ενσαρκωμένα σε ένα πρόσωπο. Εκείνο της Μάγιας Μελάγια.
Ασφαλώς από το ελληνικό τραγούδι και την ελληνική πίστα πέρασαν πολλές αξιόλογες εκρηκτικές τραγουδίστριες.
Όμως Μάγια Μελάγια πέρασε μία, μόνη και μοναδική.
Έγραψε ιστορία, στο τραγούδι, στην πίστα, στο θέατρο. 
Χθές έφυγε. Ξεκίνησε το αιώνιο ταξίδι της στους δρόμους του ουρανού.
Καληνύχτα Μάγια...
Καλό ταξίδι...
Θα σε θυμόμαστε...."

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ - ΕΝΑΣ ΛΥΓΜΟΣ ΨΥΧΗΣ

Ακούστε αυτή την μοναδική φωνή...Αναζητείστε τις συγκλονιστικές ερμηνείες της. Έφυγε νωρίς...
Δεν κάνω, δεν χρειάζεται, να γράψω ένα σχόλιο. Μόνο ακούστε την....
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΕΤΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Ο Πέτρος Αναγνωστάκης δεν προσκύνησε το ¨"Σύστημα". Ένα άθλιο "Σύστημα" που εξαφάνιζε τους επικίνδυνους για τους προστατευόμενους τραγουδιστές του.
Έλεγε ας πούμε η Μεγάλη Φωνή, "αυτός ο πως το λένε, ο Αναγνωστάκης, πως τολμάει και τραγουδάει αφού υπάρχω εγώ. Σβήστε τον, εξαφανίστε τον από τον χάρτη..."
Και τον έσβηναν....
Ο μη κερδοσκοπικός αλλά και μη δεχόμενος να επιχορηγηθεί από τον δημόσιο κορβανά 'ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ" ακριβώς για αυτό τον σκοπό αγωνίζεται. Nα διασώσει το έργο και την μνήμη αυτών των αδικημένων σπουδαίων καλλιτεχνών και να τους δικαιώσει.

Αξίζει να ακούσετε τις επιτυχίες του Πέτρου Αναγνωστάκη.

Για τον "ΟΜΙΛΟ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"
ΧΡΗΣΤΟΣ Β.Σ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ: Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ

Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ...

Διαβάστε αυτό το κείμενο του Πάτροκλου Σταύρου... Διαβάστε αυτές τις μαρτυρίες... Στο τέλος θα νιώσετε θυμό και οργή στην καρδιά. Και μια πικρή, στυφή γεύση στο στόμα...
Γράφει για τον λυσσώδη και ύπουλο πόλεμο της ελληνικής Πολιτείας και κάποιων θλιβερών και μίζερων ανθρώπων για να μην πάρει το σχεδόν σίγουρο και αναμενόμενο βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, Το πιο λεύτερο και απροσκύνητο πνεύμα...
Ο Νίκος Καζαντζάκης με την παγκόσμια αναγνώριση και αποδοχή.
Διαβάστε αυτό το κείμενο του Πάτροκλου Σταύρου. Είμαι σίγουρος πως θα είναι ένα από τα πιο πικρά κείμενα που θα έχετε διαβάσει...

ΧΡΗΣΤΟΣ Β.Σ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πρόεδρος του μη κερδοσκοπικού και μη επιχορηγούμενου
"ΟΜΙΛΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"
omilosmnimis.blogspot.com

Η ιστορία της διεκδίκησης, της αναμενόμενης οριστικής θετικής απόφασης
και τελικά της ματαίωσης της απονομής του Βραβείου Νομπέλ στον Νίκο Καζαντζάκη κράτησε 11 ολόκληρα χρόνια.
Θεωρώ ότι το είχαμε μέσα στα χέρια μας. Και το σκοτώσαμε. Ολα αυτά τα χρόνια, 1946-1957, η Ελλάς όχι μόνο κυνηγούσε τον Καζαντζάκη να μην πάρει το Νομπέλ, αλλά σε αντιπερισπασμό προέβαλλε άλλο συγγραφέα… αξιότερό του. Και απαξίωνε τον άξιο. Ουσιαστικά τον εξέβαλε από τον προθάλαμο της βράβευσης.
Χαρακτηριστική είναι η φράση του Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος πήρε το Νομπέλ το 1957, σε γράμμα του προς την Ελένη Ν. Καζαντζάκη: «…Και ακόμα δεν ξεχνώ πως τη μέρα που λυπόμουν να δεχθώ μια διάκριση, που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, επήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο από όλα τηλεγράφημα…».
Για πρώτη φορά η υποψηφιότητα του Νίκου Καζαντζάκη για το Νομπέλ προτείνεται στη Σουηδική Ακαδημία από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και τον Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών τον Μάιο του 1946. Ηταν κοινή υποψηφιότητα για τον Καζαντζάκη και τον Αγγελο Σικελιανό. Νωρίτερα ο Καζαντζάκης, ως πρόεδρος της Εταιρείας και διά της Εταιρείας, είχε προτείνει για το Νομπέλ τον Σικελιανό. Οταν ύστερα πληροφορήθηκε από έρευνα στη Στοκχόλμη ότι η πρόταση μπορούσε να περιλαμβάνει πέραν του ενός πρόσωπα, ακόμη και τρία τέσσερα, επανήλθε. Και έγινε έτσι νέα πρόταση για τους δύο μαζί.
Ο Καζαντζάκης ζήτησε από τον Σικελιανό «να θελήσει να ενωθούν τα ονόματά τους αναπόσπαστα, γιατί, στην αγάπη, ένα πράμα, μοιραζόμενο, διπλασιάζεται. Και η τιμή για την Ελλάδα θα “ταν διπλή». (Από γράμμα του προς τον Παντελή Πρεβελάκη, 18.7.1946.) Προτάσεις στη Σουηδική Ακαδημία μπορούσαν να κάνουν ακαδημίες και ακαδημαϊκοί, λογοτέχνες και σωματεία τους, γνωστοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών.
Η Ακαδημία Αθηνών δεν τον πρότεινε βέβαια. Πώς άλλωστε ήταν δυνατό να προτείνει τον Καζαντζάκη για Νομπέλ, αφού μόλις τον προηγούμενο χρόνο τον είχε θεωρήσει ακατάλληλο να γίνει μέλος της, προκρίνοντας αντ” αυτού τον Σωτήρη Σκίπη; Εντός Ακαδημίας ο Σκίπης, εκτός Ακαδημίας ο Καζαντζάκης! Εκτός και ο Σικελιανός!
Μαζί με την αίτησή του προς την Ακαδημία Αθηνών, τον Μάρτιο του 1945, ο Καζαντζάκης υπέβαλε και κατάλογο των έργων του: πέντε ταξιδιωτικά, δώδεκα δραματικά, τρία φιλοσοφικά, ένα ποιητικό, τέσσερα μυθιστορήματα, ένα ιστορικό, δώδεκα μεταφράσεις και πολλά παιδικά βιβλία. Αυτή ήταν ως τότε η πνευματική δημιουργία του, καθώς και μερικά άλλα που δεν περιέλαβε. Με την πάροδο του χρόνου το συγγραφικό του έργο εμεγεθύνετο και έκρουε την πύλη της Σουηδικής Ακαδημίας.
Δεν είναι άσκοπα δύο κατατοπιστικά λόγια για τον αδιαλείπτως τον καιρό εκείνο προβαλλόμενο από την Ελλάδα για το Νομπέλ Γεώργιο Βουγιουκλάκη. Στην Εθνική Βιβλιοθήκη υπάρχει δελτίο με τα έργα του: «Το φάντασμα της γυμνής γυναίκας» το 1930, «Το φιδίσιο βλέμμα» το 1931, «Ο ξένος» το 1936, «Η Μαντάμ Ενα» και «Οι Πουλητές» το 1946 και «Η πράσινη οχιά» το 1962. Φιδίσια βλέμματα και γυμνά φαντάσματα και πράσινες οχιές. Για πράσινα άλογα δεν ξέρω αν έγραψε. Δεν είναι δυνατό να ήταν άμοιρος της ατιμίας κατά του Καζαντζάκη.
Γράφει στον Νίκο Καζαντζάκη, ελληνικά πάντοτε, ο φίλος του ελληνιστής και συγγραφέας  έγραψε βιβλίο για τη Νεοελληνική Λογοτεχνία  Βorje Knoss από τη Στοκχόλμη στις 9.9.1956 («Νέα Εστία», τεύχος 1211, Χριστούγεννα 1977, σελ. 306): «… Η Σουηδική Ακαδημία δεν ξέρει τι να κάνει γιατί η Ακαδημία των Αθηνών και πολλοί Ελληνες έχουν προσφέρει για το Βραβείο Νόμπελ έναν κύριον που ονομάζεται Βουγιουκλάκης. Συγχρόνως έγραψαν να μη ζητήσουν οι Σουηδοί συμβουλές από εμένα γιατί είμαι «κομμουνιστής»…». Αυτός, λοιπόν, ο Βουγιουκλάκης δεν ανέκυψεν αιφνιδίως το 1956. Ηταν ήδη παλαιάς χρήσεως και μεταχειρισμένος από προηγούμενα χρόνια.

Ο Βorje Knoss έγραψε νωρίτερα, στις 14.12.1947, στον Γιώργο Θεοτοκά πληροφορώντας τον για μια δεκαπεντασέλιδη μπροσούρα, που κυκλοφόρησε στη Στοκχόλμη και ήταν εχθρική για τον Καζαντζάκη και τον Σικελιανό και λίαν επαινετική για τον έλληνα μυθιστοριογράφο Γεώργιο Βουγιουκλάκη, τον οποίο παρουσίαζε ως κορυφαίο! Και ο Knοss ρωτάει τον Θεοτοκά: Ποιος είναι αυτός; Αλήθεια, ποιος είναι αυτός; Μήπως μια πράσινη οχιά; Αποκλείεται.
Είναι πασιφανές ότι ο Νίκος Καζαντζάκης καταπολεμάται σφοδρώς από την πατρίδα του, η οποία είχε χαρακτηρίσει «σκάνδαλο» τον διορισμό του στην UNESCO, στο Παρίσι, το 1946.
Εφερε ο Καζαντζάκης, μαζί με τον Σικελιανό, ένα μεγάλο προπατορικό αμάρτημα. Σύμφωνα με εφημερίδα της εποχής («Εστία», 31.8.1946), ήσαν και οι δύο «υποψήφιοι των σφαγέων του Δεκεμβρίου» και «τελείως ξένοι προς την Ελλάδα». Η προσπάθειά τους για το Νομπέλ «ολίγον διαφέρει της απάτης» έκρινεν ακόμη η εφημερίδα.
Το σχόλιό της εστέγασε κάτω από τον τίτλο: «Μια διεθνής απάτη». Διεθνής απατεώνας ο Καζαντζάκης, διεθνής απατεώνας ο Σικελιανός. Για διαπλοκές και διαπλεκόμενα δεν τους έγραψαν! Ησαν όμως «άνθρωποι της Μόσχας» και «Εαμοσλάβοι»! Στην Αθήνα γινόταν και κατάσχεση βιβλίων του Καζαντζάκη από την Αστυνομία.
Ο Καζαντζάκης εξαρχής εργάστηκε πολύ προς την κατεύθυνση του Νομπέλ, κινητοποιώντας φίλους του ή φίλους φίλων του. Μέσω φίλων, π.χ., επιδιώκει τη συμπαράσταση του πρέσβεως της Ελλάδος στη Νορβηγία Δημητρίου Λάμπρου, του πρέσβεως Επαμεινώνδα Πανά στη Στοκχόλμη, ακόμη και του αντιπροσώπου της Ελλάδος στην UNESCO Αλεξάνδρου Φωτιάδη. Για την ελληνική πρεσβεία στις Βρυξέλλες γράφει ότι «του είναι εχθρικό έδαφος». Αυτό το εχθρικό έδαφος στη συνέχεια θα επεκταθεί και θα γίνει ναρκοπέδιο. Και θα οργανωθεί καλύτερα και το ελλαδικό επιθετικό φουσάτο. Στην προσπάθειά του ο Καζαντζάκης έγραψε επιστολή και στον Αρχιεπίσκοπο της Ουψάλας της Σουηδίας επιζητώντας τη βοήθειά του. Θετική είναι η πληροφορία μου αυτή και απλώς αναζητώ το κείμενο.
Η υπόθεση Καζαντζάκη γίνεται ευρύτερα γνωστή και προκαλεί συμπάθειες, ενώ ο συγγραφέας ολοέν και περισσότερο με το έργο του κατακτά τη διεθνή αναγνώριση. Το 1952 οι νορβηγοί συγγραφείς  η Νορβηγική Εταιρεία Λογοτεχνών  τον προτείνουν ομοθύμως ως υποψήφιο για το Νομπέλ. Η Νορβηγία προσφέρεται να του δώσει νορβηγική υπηκοότητα και νορβηγικό διαβατήριο. Εκείνος ευχαριστεί, αλλά αρνείται να αποδεχθεί. Δεν ήταν η πρώτη φορά που αποποιήθηκε παρόμοια πρόταση, έστω και αν θα του έλυνε μεγάλα προβλήματα.
Οι βιοτικές του συνθήκες ήσαν άσχημες. Η ανέχεια τον βασανίζει. Λίγο αργότερα θα γράψει: «…πια έφτασε το μαχαίρι στο κόκκαλο…» και εν συνεχεία: «βράζει η ψυχή μου και λαχταρώ να λυτρωθώ από την οικονομική ανάγκη». Είναι και άρρωστος. Το 1952 του παρουσιάζεται σοβαρή μόλυνση στο δεξί μάτι, το οποίο τελικά έχασε τον επόμενο χρόνο. Τότε και άλλο πρόβλημα υγείας, μάλλον από ιατρικό λάθος, τον έφερε στα πρόθυρα του θανάτου. Ο φίλος του Βorje Knoss ζητεί την άδειά του να κάνει έκκληση από το ραδιόφωνο και, «σε μια ώρα» του γράφει «θα μαζέψω όσα χρήματα χρειάζονται να κάνετε την καλύτερη θεραπεία του κόσμου». Αλλά αρνείται να το δεχθεί ο σαρανταπληγιασμένος ετούτος σκληροτράχηλος Κρητικός, που πάλευε με τον Χάρο σφίγγοντας στα δόντια του σαν ιερή πικροδάφνη τον καημό και το όραμα της διώκτριας μητρός πατρίδος Ελλάδος. Σαν τον αρχαίο τυφλό ραψωδό υμνεί τα κλέη της πατρίδος του. Και σαν σύγχρονος αρχέτυπος Οδυσσέας απλώνει τους οραματισμούς του πάνω και πέρα από τους ορίζοντες των ανθρώπων χαράσσοντας πορεία για την ανθρωπότητα.
Και όμως. Ούτε καν ανανέωση ή θεώρηση διαβατηρίου του έδιναν εύκολα τα ελληνικά προξενεία για να μπορεί να διακινείται. Και για εκείνον τα όνειρα και τα ταξίδια ήσαν «ευεργέτες». Για κάθε χώρα χρειαζόταν «βίζα». Τον παίδευαν κυριολεκτικά κάθε φορά, αλλά και ενίοτε δεν του την έδιναν. Εγραψε ο Καζαντζάκης ένα τέτοιο περιστατικό στον Παντελή Πρεβελάκη στις 5.7.1951 από την Αντίμπ: «…Ολα ήταν έτοιμα (pension που θα μένω, άδεια γαλλική, visa ιταλικό) για να πάω στη Φλωρεντία  κι η Ελληνική Κυβέρνηση αρνιέται να μου ανανεώσει το διαβατήριο! Εχω προξενικό διαβατήριο  κι αρνιέται να με αφήσει να βγω από τα γαλλικά σύνορα. Εκεί καταντήσαμε― με κυνηγούν, μου κάνουν ό,τι κακό μπορούν και λυπούνται που δεν μπορούν να μ” εξοντώσουν…».
Οταν ο Νίκος Καζαντζάκης, ετών 41, και η Ελένη Σαμίου, ετών 20, πρωτοσυναντήθηκαν τον Μάιο του 1924 στην Αθήνα και συνέχεια στη Ραφήνα, ο ένας διάβασε μέσα στα μάτια του άλλου το αλληλένδετο πεπρωμένο του. Και όταν αποφάσισαν να δεθούν μεταξύ τους και θαρραλέως να συζούν, πριν ακόμη από τον γάμο, ο Νίκος είπε στην Ελένη ότι η αγάπη τους είναι μονόδρομος, δρόμος χωρίς επιστροφή. Της είπε ακόμη ότι στη ζωή τους θα βρουν δυσκολίες πολλές, μπορεί και «να πουν το ψωμί ψωμάκι». Και το είπανε. Ενα πράγμα όμως δεν θα της συμβεί ποτέ μαζί του, να πλήξει. Δεν έπληξε ποτέ. Και στάθηκε στον «πούντον» της, όπως λέμε στην Κύπρο. Σε όλες τις αντίξοες ώρες η Ελένη με αυταπάρνηση του συμπαραστάθηκε και τον γλύκαινε. Και στις ευτυχισμένες ώρες τού έκανε τη γη παράδεισο. Εγινε αθλητίνα και συναθλητίνα του, «γενναία συντρόφισσα στον εδικό του ανήφορο».
Εβγαινε τότε ταπεινά η Ελένη στα πάρκα της Αντίπολης  πόσο θυμίζει τη «Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού  και μάζευε φοινίκια κάτω από τις φοινικιές. Τα πλένει, τα βάφει, τα τρυπάει, τα περνά σε πλαστική κλωστή και τα πουλάει στους τουρίστες. Και σώζει έτσι ξανά τον άνθρωπό της, όπως τον έσωσε και πριν στην Αίγινα, τον καιρό της ναζιστικής Κατοχής και της μεγάλης πείνας. Γι” αυτό και όχι αδίκως εκείνος της πλέκει ύμνο μέγα στην «Αναφορά στον Γκρέκο»: «…είχαμε καλή γυναίκα, εσένα την έλεγαν Χερώνυμα, εμένα Ελένη. Τι τύχη ήταν ετούτη, παππού μου! Πόσες φορές, κοιτάζοντάς τις, δεν είπαμε κι οι δυο από μέσα μας: «Βλογημένη να “ναι η ώρα που γεννηθήκαμε!»…». (Κεφάλαιο: Επίλογος.)
Σε μια πρεσβεία μας δεν του έδωσαν καρέκλα να καθήσει και τον άφησαν να περιμένει, όταν επήγε μαζί με τη σύζυγό του Ελένη να ζητήσουν θεώρηση διαβατηρίου. Και επιπλέον υβρίστηκε. Το ίδιο εκείνο βράδυ, στην ίδια πόλη, η κινεζική πρεσβεία του παρέθετε επίσημο δείπνο! Ηταν στα τελευταία του τότε ο Νίκος Καζαντζάκης. Και είχε τη διαίσθηση του συντόμως επερχόμενου θανάτου του. Στις 6 Ιουνίου 1957 έγραψε στο ημερολόγιό του: «Αποχαιρετώ τα πάντα, τα πάντα με αποχαιρετούν― το παραμύθι παίρνει τέλος». Και πέθανε σε λιγότερο από πέντε μήνες. Και η πατρίδα του στο διάστημα τούτο και νωρίτερα να τον προπηλακίζει μέσα σε εθνικό της έδαφος  οι πρεσβείες θεωρούνται εθνικό έδαφος της κάθε αντίστοιχης χώρας  και να τον σταυρώνει μέσα στο ξένο έδαφος, στην είσοδο της Σουηδικής Ακαδημίας καθώς ανέμενε το σίγουρο Βραβείο Νομπέλ. Δεν είναι αυτά μια τραγωδία; Τραγωδία του Καζαντζάκη, τραγωδία της Ελλάδας;
Ποιος τα ξέρει αυτά; Ποιος πολιτειακός παράγοντας πήγε ποτέ στον τάφο του για να απολογηθεί γι” αυτές τις κρατικές βαναυσότητες; Και να καταθέσει όχι λουλούδια, παρά ένα πανέρι με φρούτα. Το είπε κάποτε ο ίδιος: Οταν μου φέρετε φρούτα στον τάφο μου, θα αναστηθώ. Τον ανασταίνουμε σήμερα ή συνεχώς τον ξανασταυρώνουμε; Πιστεύω ότι συμβαίνουν και τα δύο. Τηλεφώνημα από τη Στοκχόλμη.

Δεν ήταν μόνο το 1957 που αναμενόταν η βράβευση του Καζαντζάκη, αλλά και κατά τον προηγούμενο χρόνο. Το 1956 φαινόταν πλέον ότι είχε έλθει η σειρά του. Δέχθηκε και τηλεφώνημα από τη Στοκχόλμη ότι ήταν δικό του το Βραβείο. Το απένειμαν όμως στον Χουάν Ραμόν Χιμένεθ. Και πληροφορείται μετά ότι «ήταν ο ευνοούμενος υποψήφιος ως την τελευταία στιγμή». Αυτά του διεβίβασε ο φίλος του Max Tau, κριτικός, στα μέσα και στα έξω, Γερμανοεβραίος που επολιτογραφήθη Νορβηγός. Με μεγαλόκαρδη ανωτερότητα συγχαίρει θερμά τον Χιμένεθ ο Καζαντζάκης, γνωστό και φίλο από χρόνια πολλά.
Με όσα εγκύρως άκουσα και ξέρω τα τελευταία 30 χρόνια, ένας λόγος της επιμονής του Καζαντζάκη να πάρει το Βραβείο Νομπέλ ήταν και ο οικονομικός. Πρώτα, για να διασφαλίσει την Ελένη για το μέλλον. Και μετά για τον ίδιο, τα χρήματα από το Νομπέλ θα του απόδιωχναν τις έγνοιες και τις σκοτούρες και θα του επέτρεπαν απρόσκοπτη αφοσίωση στη συγγραφή, που ήταν πάντοτε ο πόθος του. Και ήθελε ακόμη, και αυτό ήταν το κορυφαίο σημείο στη συνείδησή του εν προκειμένω, να δώσει μεγάλη χαρά και τιμή στην Ελλάδα και στην Κρήτη του. Αποστρεφόταν τη Μελάδα και τους Ελληνάδες, όχι την Ελλάδα, «την Ελλάδα την αιώνια που κουβαλούσε μέσα του». «Μελάδα» είπε την Ελλάδα ο Αλέξης Μινωτής λόγω Μελά.
Η είδηση για τον απονομή του Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1957 στον Αλμπέρ Καμύ βρήκε τον Καζαντζάκη νοσηλευόμενο στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Φράιμπουργκ της Γερμανίας. Είπε τότε στην Ελένη του: «Λένοτσκα, ελάτε να με βοηθήσετε να στείλουμε ένα καλό τηλεγράφημα. Ο Χιμένεθ, ο Καμύ, να δύο άνθρωποι που άξιζαν το Νόμπελ! Εμπρός, ελάτε να στείλουμε κάτι θερμό!».
Ο Καμύ απάντησε αργότερα στη χήρα πλέον Ελένη Ν. Καζαντζάκη: «…Ετρεφα πάντα μεγάλο θαυμασμό και, αν το επιτρέπετε, ένα είδος στοργής για το έργο του συζύγου σας. Είχα τη χαρά να μπορέσω να εκδηλώσω και δημοσία στην Αθήνα αυτό το θαυμασμό, σε μια εποχή που η επίσημη Ελλάδα έκανε «μούτρα» στον πιο μεγάλο της συγγραφέα. Ο τρόπος, που δέχτηκε το φοιτητικό μου ακροατήριο αυτή τη μαρτυρία του θαυμασμού μου, αποτελούσε την πιο ωραία αναγνώριση που μπορούσε να λάβει το έργο και η δράση του συζύγου σας.
Και ακόμα δεν ξεχνώ ποτέ πως τη μέρα που λυπόμουν να δεχθώ μια διάκριση, που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, επήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο από όλα τηλεγράφημα. Λίγο αργότερα κατάλαβα με τρόμο πως το μήνυμα αυτό ήταν γραμμένο λίγες μέρες πριν πεθάνει. Μαζί του χάθηκε ένας από τους τελευταίους μεγάλους καλλιτέχνες. Είμαι από εκείνους που αισθάνονται και θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται το μεγάλο κενό που άφησε».
Με το γράμμα αυτό ο τίμιος και γενναίος Καμύ σαν να κατέθετε το Νομπέλ του στη μνήμη του Καζαντζάκη.
Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1950 η φήμη του Καζαντζάκη άρχισε πλέον να απλώνεται σε όλες τις ηπείρους. Η διεθνής αναγνώριση τού διάνοιγε τον δρόμο προς το Βραβείο, το οποίον ακοιμήτως ναρκοθετούσε η Ελλάς. Να τον αφήσει να πάρει το Νομπέλ; Αδύνατον. Ακόμη και μυστικούς αστυνομικούς έστελναν τότε στην Αντίμπ, οι οποίοι υπεδύοντο τους δημοσιογράφους για να τον κατασκοπεύσουν!
Η ματαίωση της απονομής του Νομπέλ στον Καζαντζάκη υπήρξε σαφώς ελληνικός άθλος. Ευτελές εργαλείο αυτής της ασχημοσύνης ήταν ο Σπύρος Μελάς, συνεργαζόμενος με τον έλληνα πρέσβη στη Στοκχόλμη Πίνδαρο Ανδρουλή, ο οποίος δρούσε βάσει οδηγιών από το κέντρο, την Αθήνα. Δεν ήταν δυνατό να συμβεί διαφορετικά. Τι είχε με τον Καζαντζάκη ο Μελάς; Φθόνο, μίσος, αντιζηλία; Ισως όλα, και μαζί έχθρα και φοβερή ζήλια. Ηταν και Κρητικός ο Καζαντζάκης. Τον καιρό της γερμανικής Κατοχής ο Μελάς αρθρογραφούσε στην ελεγχόμενη τότε από το κατοχικό καθεστώς εφημερίδα «Η Καθημερινή». Κατά την εισβολή των Γερμανών στην Κρήτη, προέτρεψε τους Κρητικούς να μην αντισταθούν, αλλά να καλωσορίσουν τους Γερμανούς.
Οσον αφορά τον πρέσβη Ανδρουλή, είναι χαρακτηριστικό το ξέσπασμα του Νίκου Καζαντζάκη σε επιστολή του προς τον Knoss στις 22.7.1951 για τον θάνατο του Αγγελου Σικελιανού: «Εκεί καταντήσαμε. Αυτό δείχνει ποιοι άνθρωποι, ποιοι Ανδρουλήδες, κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα». Το όνομα προσώπου έγινε δείγμα ποιότητας και συμπεριφοράς.

Γράφει ο Βorje Knoss στον Γιώργο Θεοτοκά στις 9.3.1951: «…Τώρα δεν θέλω παρά να σας επισημάνω με δυο λόγια και εντελώς εμπιστευτικά ότι ο κ. Σπύρος Μελάς βρίσκεται στη Στοκχόλμη, σαν εκπρόσωπος της Ακαδημίας Αθηνών και των Ελλήνων Συγγραφέων. Τον είδα και κουβέντιασα πολύ λίγο μαζί του. Τον γνώριζα ήδη από τη φήμη του, όχι προσωπικά, αλλά οι συμπατριώτες μου και οι εφημερίδες εδώ, που δεν ξέρουν τίποτα, νομίζουν πως είναι ο πιο διακεκριμένος συγγραφέας της Ελλάδας. Ο πρέσβης της Ελλάδα στη Σουηδία είναι της ίδιας γνώμης, όπως φαίνεται. Κάνω ό,τι μπορώ για να διορθώσω τις παρεξηγήσεις, αλλά η φωνή μου πνίγεται από το μεγάλο θόρυβο που δημιούργησαν…». Τον πρέσβη Πίνδαρο Ανδρουλή ο Knοss χαρακτηρίζει «παρα πολύ αντιπροοδευτικό» και «πολύ φίλο του κ. Σπύρου Μελά». (9.10.1957) Σε άλλη επιστολή του προς τον Θεοτοκά στις 29.3.1951 ο Βorje Knoss συμπληρώνει: «…Είμαι πολύ στενοχωρημένος για όλον αυτόν το θόρυβο που δημιούργησε εδώ ο κ. Σπύρος Μελάς. Εγινε δεκτός από τον βασιλέα, πράγμα που δεν έχει σημασία. Αλλά το χειρότερο είναι ότι πήγε και επισκέφθηκε μερικά μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας  τον κ. Οντερλινγκ, μόνιμο γραμματέα, και τον κ. Τάλλμπεργκ  και έκαμε το παν για να συκοφαντήσει τον Σικελιανό και τον Καζαντζάκη, που, για κείνον, ήταν «κομμουνιστές» και τους βλέπουν με πολλή δυσμένεια στην Ελλάδα. Ερχόμενος με την ιδιότητα του μέλους της Ακαδημίας Αθηνών, αντιπροσώπευε ο ίδιος την αληθινή νέα ελληνική λογοτεχνία! Ηθελε μάλιστα να μεταφράσω μερικές νουβέλλες που έχει δημοσιεύσει. Εκανα γνωστή στους φίλους μου ποια ήταν η αλήθεια στα λόγια του και έκανα ό,τι μπορούσα για να διορθώσω τις παρεξηγήσεις και τα λάθη που θα μπορούσαν να γίνουν. Δυστυχώς παρ” όλα αυτά μερικές εντυπώσεις μένουν…».
Ο Knoss σε γράμμα του προς τον Καζαντζάκη (28.10.1954) προχωρεί περισσότερο: «…Τρέχει λόγος εδώ: πως η βασίλισσα της Ελλάδος έχει γράψει στη Σουηδικήν Ακαδημία ή στον Βασιλιά για να ξεσυμβουλεύσει να δοθεί το Βραβείο Νόμπελ σε ριζοσπαστικούς Ελληνες, γιατί θα “ναι βλαβερό για την ειρηνική πολιτική των Αγγλοσαξονικών(!)…». Εχει χάρη και γραφικότητα ο ελληνικός λόγος του Knoss. Η δική μου ερμηνεία του κειμένου αυτού είναι να πάρουν πίσω την απόφαση για να δώσουν το Νομπέλ στον Καζαντζάκη. Και υπεισέρχονται εδώ και οι «Αγγλοσαξονικοί», δηλαδή οι Αγγλοι.
Γνωρίζοντας και από άλλες περιπτώσεις την πολυπραγμοσύνη της βασίλισσας Φρειδερίκης  τριάντα χρόνια υφυπουργός παρά τω Προέδρω της Κυπριακής Δημοκρατίας διετέλεσα  δέχομαι ως γενόμενη αυτή την παρέμβασή της εναντίον του Καζαντζάκη. Η ίδια η Φρειδερίκη, π.χ., τηλεφώνησε στον αείμνηστο Εθνάρχη Μακάριο στο Λονδίνο τον Φεβρουάριο του 1959 και τον πίεσε να δεχθεί και να προσυπογράψει τη Συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στη Ζυρίχη για λύση του Κυπριακού. Πρόκειται για τις γνωστές Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Τι της έπεφτε λόγος να παρέμβει; Αν από πλευράς τους κρινόταν σωστό ή αναγκαίο, ας τηλεφωνούσε ο Βασιλιάς Παύλος. Γιατί όχι λοιπόν και σ” αυτή την περίπτωση; Είναι γνωστό ότι «έκανε τού κεφαλιού της», αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης στιγμής. Πρέπει όμως να της αναγνωρίσω ότι έκανε και θετική παρέμβαση για τον Καζαντζάκη, με σκοπό ουσιαστικά τη διαφύλαξη του διεθνούς γοήτρου της Ελλάδας. Παρενέβη το 1954 στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος για αποτροπή του αφορισμού του Καζαντζάκη. Και ο Καζαντζάκης τελικά δεν αφορίστηκε. Και άλλοι συνέτειναν βέβαια. Αλλά το σωστό να λέγεται. Την είχε παρακινήσει για τούτο η Μαρία Βοναπάρτη, πριγκίπισσα Γεωργίου της Ελλάδος.
Σ” αυτή την ατελείωτη διελκυστίνδα για Καζαντζάκη και Νομπέλ εμπλέκεται και η Κύπρος, με το Κυπριακό πρόβλημα, που κορυφώθηκε με τον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα από το 1955-1959.
Ο Καζαντζάκης ζώντας, έστω, μακριά στην Αντίμπ παρακολουθούσε εναγωνίως τα διαδραματιζόμενα στην Κύπρο και ύψωνε διαρκώς κραυγή συμπαράστασης προς τη μαρτυρική Μεγαλόνησο και καταδίκης της αγγλικής κατοχής. Περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλον έλληνα συγγραφέα ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε τα μαχητικότερα κείμενα και υπερασπίστηκε την Κύπρο και τα δίκαιά της, αρχίζοντας τούτο από τότε που την επισκέφθηκε, μία και μοναδική φορά, τον Μάιο του 1926.
Ο Βorje Knoss, εκτός από την προηγούμενη αναφορά για τους «Αγγλοσαξονικούς», είπε ειδικά για την Κύπρο σε γράμμα του προς τον Καζαντζάκη στις 18.5.1956: «…Μου φαίνεται απίθανον, μα η ανοησία και η κακοσύνη των ανθρώπων υπερβαίνουν όλα τα όρια, και το ζήτημα της Κύπρου σκοτεινιάζει όλα τα πνεύματα. Παντέρμη Ελλάδα, που πάντα είναι καταβολή στο παίξιμο των Μεγάλων Δυνάμεων! Και λυπούμαι απ” όλη την καρδιά μου τους δυστυχείς Κυπριώτες, που οι Εγγλέζοι τόσο τους αδικούν…».
Σηκώνονται οι λίγες τρίχες της κεφαλής μου αναλογιζόμενος ότι αυτοί οι άθλιοι ίσως να καπηλεύτηκαν και την εθνική υπόθεση της Κύπρου για να ματαιώσουν την απονομή του Βραβείου Νομπέλ στον Καζαντζάκη! Δεν το αποκλείω. Αλλά δεν αποκλείω από όσα γράφει και όπως τα γράφει ο Βorje Knoss και αγγλική ανάμειξη! Αυτή τη στιγμή που χαράσσω στο χαρτί αυτές τις σκέψεις μού έρχεται στον νου η επίσημη πληροφορία από το Βρετανικό Δημόσιο Αρχείο στο Λονδίνο, που μου εδόθη πριν από λίγα χρόνια: Οτι τα έγγραφα που αφορούν τον Νίκο Καζαντζάκη δεν δημοσιοποιήθηκαν όλα. Μετά τη συμπλήρωση της τριακονταετίας από της ημερομηνίας τους μερικά ετέθησαν στη διάθεση του κοινού. Πρόκειται για προγράμματα επισκέψεών του στο Λονδίνο και άλλα σχετικά, ενδιαφέροντα, αλλά όχι και τόσο σπουδαία. Αλλα έγγραφα, είπαν, θα ανοιχτούν 50 χρόνια μετά τον θάνατό του και, αν καλώς ενθυμούμαι, άλλα μετά 100 χρόνια. Αυτή είναι η θεσμική πρακτική τους όταν πρόκειται για σημαντικά πράγματα που μπορεί να προκαλέσουν σάλο. Αρα κάτι το πολύ σοβαρό αποκρύπτεται και, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να είναι άλλο σχετικό με τον Καζαντζάκη, δεν βλέπω άλλο, παρά το Βραβείο Νομπέλ. Δηλαδή η καταπολέμηση της υποψηφιότητάς του. Διότι ο Καζαντζάκης είχε γράψει σκληρά κατηγορητήρια κατά της αγγλικής αποικιοκρατικής κατοχής της Κύπρου. Και οι Αγγλοι δεν ξεχνούν και εκδικούνται!
Θα πει ενδεχομένως κανείς: Μα και σ” αυτό θα ανακατέψουμε τους Αγγλους; Είδα με τα μάτια μου στο Βρετανικό Δημόσιο Αρχείο έγγραφο της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα, που προφανώς είχε παραπέσει κατά τη διαλογή για ταξινόμηση, με πληροφορίες δοθείσες από επώνυμο έλληνα λόγιο και διανοούμενο για τα φρονήματα των λογοτεχνών και των πνευματικών ανθρώπων στην Ελλάδα. Και ανάμεσά τους, σαν πολύ κομμουνιστές φιγουράριζαν ψηλά ψηλά ο Καζαντζάκης και ο Σικελιανός. Είδα και διάβασα ακόμη έγγραφα πολλά  δημοσιεύτηκαν και σε βιβλίο για αγγλική ανάμειξη στις εκλογές Ορθοδόξων Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών στη Μέση Ανατολή. Παντού είχαν και έχουν χωμένη τη μύτη τους οι Αγγλοι. Γιατί όχι και σ” αυτό;
Βρισκόμαστε στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου και όλα είναι θεμιτά, και τα θεμιτά και τα αθέμιτα, ακόμη και οι πολιτικές παρεμβάσεις στη Σουηδική Ακαδημία. Ο Knoss καλύπτει και αυτή την πτυχή σε γράμμα του προς τον Καζαντζάκη στις 11.9.1952, έτος κατά το οποίο το Νομπέλ δόθηκε σε Αγγλον:
«…Είμαι πολύ πολύ θλιμμένος για την απόφαση της Σουηδικής Ακαδημίας… μου λένε πως ήταν δυο κόμματα στην Ακαδημία, το ένα για Σας και το άλλο για τον Graham Greene… Επειτα η Ακαδημία έλαβε ανάριθμα (αναρίθμητα) γράμματα από την Ελλάδα που Σας απέδωσαν κομμουνιστικές συμπάθειες, κανένας δεν το πίστεψε, μα εν τούτοις μικρή οσμή έμεινε στην ατμόσφαιραν. Με συγχωρείτε την ειλικρίνειάν μου, μα δεν θέλω να συγκρατήσω την αλήθειαν!…». Επανέρχομαι στην ιεραποστολή του Μελά στη Στοκχόλμη, για την οποία γράφει ο Καζαντζάκης στον Πρεβελάκη (18.12.1952): «Το τι είπε εναντίον μου και στους Σουηδούς ακαδημαϊκούς και στο Σουηδό βασιλέα, το ξέρω από πρώτη πηγή: Είμαι κομμουνιστής και διαφθείρω την ελληνική νεότητα και η Ελλάδα θα εξευτελιστεί αν τιμηθεί στο πρόσωπό μου.
Κάθε χρόνο, βροχή πάνε τα γράμματα στη Σουηδική Ακαδημία εναντίον μου (έχω αντίγραφα) και κανένας φίλος Ελληνας δεν αποκότησε να στείλει ένα γράμμα να πει πως είμαι τίμιος άνθρωπος και το έργο μου δε συγκρίνεται με κανένα άλλο.
Η Νορβηγική Εταιρία Λογοτεχνών επρότεινε πέρυσι παμψηφεί και θα προτείνει και την άνοιξη του 1953 να πάρω το Νόμπελ― τι έκαμε η δική μας Εταιρία;
Δε με νοιάζουν οι οχτροί, με γνοιάζουν οι φίλοι― νομίζω θα παραμείνει επί πολλά χρόνια πνευματικό αίσχος για τους Νεοέλληνες».
Στο θλιμμένο τούτο γράμμα ο Καζαντζάκης διατυπώνει και το παράπονο ότι ουδείς ακαδημαϊκός διαμαρτυρήθηκε για τις ενέργειες του Μελά, ο οποίος παρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος της Ακαδημίας. «Κι ήταν τότε Πρόεδρος ο έντιμος Μαριδάκης» λέει με απογοήτευση ο Καζαντζάκης.
Οι πληροφορίες από τη Στοκχόλμη είναι έγκυρες, γιατί προέρχονται από ανθρώπους οι οποίοι ήσαν μέσα στα πράγματα. Χωρίς αυτές τις παρεμβάσεις και ενστάσεις, ο Νίκος Καζαντζάκης θα ήταν ο πρώτος έλληνας νομπελίστας. Θα τιμούσε έτσι και την Ελλάδα. «Ζω στην ξενιτιά μα η καρδιά μου περιφέρεται στην Ελλάδα» έγραψε σε γράμμα του, στις 18.8.1956, στον Θρασύβουλο Ανδρουλιδάκη, που του ξεχώριζε ένα πιάτο φαγητό από το συσσίτιο των κρατουμένων στις Φυλακές της Αίγινας κατά την Κατοχή. Και η Ελλάδα περιφερόταν στην ξενιτιά καταδιώκοντάς τον. Και ας τον είχαν διαβεβαιώσει επισήμως κατά το 1955 ότι θα έπαυαν να τον καταδιώκουν.
Εκτός από τις έγκυρες πληροφορίες που διαρκώς έφθαναν από φίλους στον Καζαντζάκη για το Νομπέλ, το ζεύγος Καζαντζάκη παρατήρησε χωρίς να το εξηγήσει, γιατί δεν ήξερε  ότι περισσότεροι σουηδοί δημοσιογράφοι κατά το 1956-1957 παρά πριν έφθαναν στην Αντίμπ και ζητούσαν να τους δουν. Νίκος και Ελένη δεν έδωσαν και πολλή σημασία, απλώς ευχαριστήθηκαν. Ανάλογο φαινόμενο συνέβη και το 1952, με τη διαφορά ότι τότε οι εφημερίδες εζήτησαν πληροφορίες και σημειώματα από τον Βorje Knoss για τη ζωή και το έργο του Καζαντζάκη.
Επρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να ακούσω από τον αείμνηστο φίλο μου Νίκο Καρύδη μια ανάλογη ιστορία με τον Γιώργο Σεφέρη, όταν επρόκειτο να πάρει το Νομπέλ. Ηλθαν τότε στην Αθήνα σουηδοί δημοσιογράφοι, αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες γι” αυτόν. Κάποιοι αντιλήφθηκαν περί τίνος επρόκειτο. Τους μαζεύει λοιπόν η Ιωάννα Τσάτσου, που μας αφήκε χρόνους πριν από λίγες ημέρες, αδελφή του Γιώργου Σεφέρη, και τους επιδαψιλεύει περιποιήσεις επί περιποιήσεων. Η Ελλάδα εσκέπαζε τότε ένα μεγάλο πνευματικό τέκνο της, τον Γιώργο Σεφέρη, και πολύ καλά έκανε. Δεν έστειλε Μελάδες στη Στοκχόλμη. Ελληνάδες αποκαλούσε αυτά τα υποκείμενα ο Καζαντζάκης.
Πριν από μερικά χρόνια είπα στην Ελένη Καζαντζάκη την ιστορία που άκουσα από τον Καρύδη για τον Σεφέρη. Και τότε άρχισαν να ξυπνούν μέσα της οι μνήμες του παρόμοιου γεγονότος στην Αντίμπ. Είχε τώρα την εξήγηση, που δεν έμαθε ποτέ ο άντρας της, ο οποίος έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο βαθύτατα και βαρύτατα και αφόρητα πικραμένος και από αυτό το «αίσχος» και από άλλα ανάλογα, που δεν σταμάτησαν ποτέ και ακόμη συνεχίζονται υπό άλλες μορφές. Οταν το Βατικανό ανέγραψε τον «Τελευταίο Πειρασμό» στον Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων και όταν η Εκκλησία της Ελλάδος, κατά κακήν απομίμηση, άρχισε τις διώξεις και αθλίως ετοίμαζε αφορισμό του Καζαντζάκη, εκείνος, μεταξύ άλλων, τους είπε και τους έγραψε: «Στο Δικαστήριό Σου, Κύριε, κάνω έφεση!».

Γι” αυτή την περίπτωση του κατάπτυστου πνευματικού και ανθρωπίνου διωγμού του ταιριάζει ένας άλλος λόγος του Καζαντζάκη: «…Αν υπήρχε δικαστήριο τιμής και στις πνευματικές ατιμίες που γίνουνται, θα “κανα αγωγή, για να μη χαθεί το δίκιο― μα τέτοια δικαστήρια δεν υπάρχουν… Δικαζόμαστε λοιπόν ενώπιον του καιρού…».
Ο Νίκος Καζαντζάκης δικάζεται ενώπιον του καιρού. Δικάζεται και δικαιώνεται. Και διαλέγεται πλέον με την αιωνιότητα!
ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥ
Πρόεδρος του Ιδρύματος Μελετών «Νίκος και Ελένη Καζαντζάκη». Υφυπουργός παρά τω Προέδρω της Κυπριακής Δημοκρατίας.
ΤΟ ΒΗΜΑ 28/4/2009

ΣΠΥΡΟΣ ΖΑΓΟΡΑΙΟΣ: ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ!

ΣΠΥΡΟΣ ΖΑΓΟΡΑΙΟΣ-ΕΝΑΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ ΕΦΥΓΕ!

Ο Σπύρος Ζαγοραίος, αυθεντικός και σπουδαίος τραγουδιστής, που αγαπήθηκε, έφυγε...
Δεν υπήρξε ποτέ μέσα στα "μουσικά κυκλώματα" που πολλοί "πονηρούληδες" της μουσικής "βιομηχανίας" και της "ανυστερόβουλης" δημοσιογραφίας είχαν δημιουργήσει. Δεν μπήκε σε αυτά. Δεν προσκύνησε αυτούς... Τράβηξε τον δικό του, προσωπικό δρόμο, ενίοτε και μοναχικό, και πέτυχε. Αγαπήθηκε... Αγαπήθηκε, πέρα από τα θλιβερά "κυκλώματα". Κι αυτό τον έκανε να έχει ...πάντα την αγάπη μας και τον σεβασμό μας.
Αντίο Μεγάλε... Και να ξέρεις, κάποια στιγμή, μέσα στην μέρα, θα κάνουμε μια μουσική "ΠΡΟΣΕΥΧΗ" για σένα...Με την δική σου Φωνή. Με την δική σου Μουσική.
ΧΡΗΣΤΟΣ Β.Σ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πρόεδρος Δ.Σ. του μη κερδοσκοπικού και μη επιχορηγούμενου "ΟΜΙΛΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ - ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Σταθείτε, έστω για λίγο, για να διαβάσετε έναν Μεγάλο Ποιητή των Ελληνικών Γραμμάτων.
Αφήστε, έστω για λίγο, τα καθημερινά, τα μίζερα, τα τετριμμένα...
Ανοίξτε ένα βιβλίο του Γιώργου Σεφέρη, του πρώτου Νομπελίστα, Ποιητή μας.
Η ζωή θα πάρει άλλο χρώμα... Το αεράκι θα γίνει πιο δροσερό...
Περάστε, έστω για λίγο, στον χώρο και τον κόσμο της Ποίησης...
Στον χώρο και τον κόσμο του Γιώργου Σεφέρη.
=============================================
Σαν σήμερα, 10 Δεκεμβρίου του 1963, απονεμήθηκε στον Μεγάλο μας Ποιητή το Βραβείο Λογοτεχνίας  από την Σουηδική Ακαδημία.

Ενώ εδώ μπορείτε να διαβάσετε την ομιλία του κατά την τελετή της βράβευσής του από την Σουηδική Ακαδημία  [κρατώ την τότε ορθογραφία]

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΕΦΕΡΗΣ

24/10/1963 ΝΌΜΠΕΛ  Λογοτεχνίας -  ο πρώτος Έλληνας.

Τούτη τὴν ὥρα αἰσθάνομαι πὼς εἶμαι ὁ ἴδιος μία ἀντίφαση. Ἀλήθεια, ἡ Σουηδικὴ Ἀκαδημία, ἔκρινε πὼς ἡ προσπάθειά μου σὲ μία γλώσσα περιλάλητη ἐπὶ αἰῶνες, ἀλλὰ στὴν παροῦσα μορφή της περιορισμένη, ἄξιζε αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ διάκριση. Θέλησε νὰ τιμήσει τὴ γλώσσα μου, καὶ νὰ – ἐκφράζω τώρα τὶς εὐχαριστίες μου σὲ ξένη γλώσσα. Σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ δώσετε τὴ συγνώμη ποὺ ζητῶ πρῶτα -πρῶτα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου.     Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωμένη μὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ μέτρο, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.

Ὅσο γιὰ μένα συγκινοῦμαι παρατηρώντας πῶς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους μου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασμένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦμε γιατί ἀδικήσαμε …». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράμματος. Εἶχε μάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡμερῶν μας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει μακριὰ στὰ περασμένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ μένα σημαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιμήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόμη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα λαὸ περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσμος ὅπου ζοῦμε, ὁ τυραννισμένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόμασταν ἂν ἡ πνοή μας λιγόστευε; Εἶναι μία πράξη ἐμπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά μας δὲν τὰ χρωστᾶμε στὴ στέρηση ἐμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τὸν περασμένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ μεγάλη διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήμης καὶ στὴ λογοτεχνία. Παρατήρησαν πὼς ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράμα καὶ ἕνα σημερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ μοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν᾿ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνομάζουμε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγμὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται.

Κυνηγημένη, ξέρει ποὺ νἄ ῾βρει καταφύγιο, ἀπαρνημένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι᾿ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν μεγάλα καὶ μικρὰ μέρη τοῦ κόσμου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν᾿ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιομηχανία. Χρωστῶ τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδημία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγματα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλμὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανὸς νὰ κρίνει μὲ ἀλήθεια ἐπίσημη τὴν ἄδικη μοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυμηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐμπνευστή, καθὼς μᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νομπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία μὲ τὴ μεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.

Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.

Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε. Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.

Σαν σήμερα, 10 Δεκεμβρίου ο Γιώργος Σεφέρης παραλαμβάνει το βραβείο Λογοτεχνίας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΕΚΛΕΝΗΣ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕ "ΜΙΚΡΗ" ΧΩΡΑ

Ταλαντούχος, χαρισματικός, ευρηματικός, με την "σφραγίδα δωρεάς" επάνω του, ονειρεύτηκε και δημιούργησε στην Χώρα του ήλιου, της θάλασσας  των χρωμάτων, κάτω από την φωτεινή "σκιά" του Παρθενώνα...
Το όνομά του. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΕΚΛΕΝΗΣ. Άνθρωπος του Πολιτισμού και της έμπνευσης...Που τα έργα του πέρασαν τα σύνορα αυτού του τόπου...Με μεγάλη επιτυχία...
Το όνομά του εγγύηση πολιτισμού.
Μα ακριβώς οι ασήμαντοι και κομπλεξικοί και αγράμματοι "ηγέτες" αυτού του τόπου είναι εκείνοι που δεν στάθηκαν στο πλευρό του.
Οι προικισμένοι Έλληνες τελικά στην Ελλάδα "τιμωρούνται" από τους ασήμαντους, για το ταλέντο τους.
Διαβάστε για τον μεγάλο αυτό και σπουδαίο σχεδιαστή μόδας, για τον Καλλιτέχνη ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΕΚΛΕΝΗ.
Θα νιώσετε, ως Έλληνες υπερήφανοι. 
Μετά, μπορεί και να μελαγχολήσετε. 

ΧΡΗΣΤΟΣ Β.Σ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πρόεδρος
μη κερδοσκοπικού και μη επιχορηγούμενου
"ΟΜΙΛΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"

ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΝ ΜΑΡΙΟ

Θυμάμαι ένα νέο αγόρι, λεπτό, με εκφραστικό πρόσωπο, και ζεστή φωνή… Θυμάμαι αυτό το νέο αγόρι να παίζει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία την κιθάρα του και να σε απογειώνει…

Μα το θυμάμαι, κάποιες κρύες χειμωνιάτικες νύχτες, όταν πήγαινα στην Πλάκα, στην μπουάτ που τραγουδούσε, να με καλωσορίζει και λίγα λεπτά αργότερα, να χαμηλώνουν τα φώτα κι εκείνο να τραγουδά ένα απαγορευμένο τραγούδι από την λογοκρισία του στρατιωτικού καθεστώτος.

Τους ελληνικούς στίχους πάνω σε μουσική του Στ. Βλαβιανού είχε γράψει ο αξέχαστος Πυθαγόρας.

Είχε κυκλοφορήσει, αν θυμάμαι καλά, το 1973, με την συγκλονιστική ερμηνεία της Μαρινέλλας.

Πολύ σύντομα το τραγούδι απαγορεύτηκε και ο δίσκος αποσύρθηκε. Μα εκείνο το νέο αγόρι αψηφούσε τις απαγορεύσεις και κρυφά, συνωμοτικά, με κλειστή την πόρτα και χαμηλωμένα τα φώτα, μας το τραγουδούσε προκαλώντας μας ρίγη συγκίνησης…

Τίτλος του τραγουδιού; Μια πικρή ερώτηση. «Που πάνε, εκείνα τα παιδιά». Ηρωικό μνημόσυνο, ευλαβική αναφορά, παιάνας αντρείας,  σε εκείνα τα παιδιά που χάθηκαν στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας…

ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Πού πάνε εκείνα τα παιδιά
της θύελλας και του βοριά
που πέθαιναν για λευτεριά
πού πάνε;
Τα πήρανε οι συννεφιές
οι θάλασσες και οι στεριές
τ’ αστροπελέκια κι οι φωτιές
πού πάνε;
Πού πάνε οι σταυραετοί
που πολεμούσαν γελαστοί
φονιά, φασίστα και ληστή
πού πάνε;
Γίναν τραγούδι και μυρτιές
λιβάνι μες στις εκκλησιές
και χιόνι στις βουνοπλαγιές
πού πάνε;

Μάνα βγάλε το μαύρο σου μαντήλι
και θα ξαναγυρίσουν τα παιδιά
Κι αν έσβησε ο χρόνος το καντήλι
μες στην καρδιά μας καίει η λευτεριά

Πού πάνε εκείνα τα παιδιά
της θύελλας και του βοριά
που πέθαιναν για λευτεριά
πού πάνε;
Είναι λαχτάρα στις ματιές
ελπίδα στις φτωχολογιές
χαμόγελο στις Παναγιές
πού πάνε;
Πού πάνε οι λεβεντογιοί
που δίκιο σπείρανε στη γη
και δεν προφτάσανε να βγει
που πάνε;
Είν’ ο γιαλός μας ο πλατύς
που δε θα πάρει όσο ζεις
φονιάς, φασίστας και ληστής
πού πάνε;

Θυμάμαι πάλι εκείνο το νέο αγόρι. τον σπουδαίο καλλιτέχνη, κάτω από το άγαλμα της Αθηνάς, στο πεδίο του Άρεως... Σμίξαμε τυχαία, κάπου πέντε χιλιάδες άτομα, με το χαρτί της επιστράτευσης στο χέρι, προσπαθώντας να βρούμε μεταφορικό μέσο και τρόπο να προωθηθούμε στη Βόρια Ελλάδα.

Μας έστειλαν στον σταθμό Λαρίσης για να μπούμε στα βαγόνια μεταφοράς ζώων. Όλη τη νύχτα δεν μπορούσαμε να ανεβούμε, να σκαρφαλώσουμε σε ένα βαγόνι και να φύγουμε. Τις σκηνές με τους άντρες που πήγαιναν να πολεμήσουν, το ΄40, τις ξαναζούσαμε. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά...

Από τότε χαθήκαμε. Και τελικά τον "ανακάλυψα" στο fb.

Το όνομά του; ΜΑΡΙΟΣ. ΜΑΡΙΟΣ ΚΩΣΤΟΓΛΟΥ.

Σπουδαίος καλλιτέχνης, απαραίτητος σε πολλούς μεγάλους και δημοφιλείς τραγουδιστές.

Σπουδαίος, ταλαντούχος, δεξιοτέχνης και με ΗΘΟΣ.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

Πρόεδρος "ΟΜΙΛΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"

ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ: ΤΟ "ΓΛΥΚΟ ΠΟΥΛΙ" ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΑΣ

Σαν σήμερα 3 Σεπτέμβρη του 1983 σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης «πέταξε» μακριά, πολύ μακριά, το «γλυκό πουλί» του θεάτρου και της νιότης μας.  Η Μεγάλη και μοναδική και λατρεμένη ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ.

Σε ένα δωμάτιο…Σε ένα Νοσοκομείο…Σε μια πόλη…Σε μια Χώρα…Μακριά από την Ελλάδα…Μακριά από τους αγαπημένους της…Μακριά από το κοινό που την λάτρεψε….

«Πέταξε»  μα έμεινε στα καρδιές μας και στο Πάνθεο του Θεάτρου.

Σαν σήμερα 3 Σεπτέμβρη του 1983…

Τόσα χρόνια πριν…

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ:ΕΝΑΣ ΤΡΥΦΕΡΟΣ "ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ"

«Τραγούδησε» με τους υπέροχους και μεστούς στίχους του, τους καημούς, τους πόθους, τις χαρές, τις απογοητεύσεις, τους έρωτες της καρδιάς μας… Τους δυνατούς έρωτες της ζωής μας.

Εκατοντάδες τραγούδια….Άλλες τόσες επιτυχίες… Με σπουδαίους συνθέτες… Με εξίσου σπουδαίους τραγουδιστές….

Νίκυ Γιάκοβλεφ, Γιώργος Κατσαρός, Χρ. Νικολόπουλος, Απ. Καλδάρας, Γ.Σπανός κ.α.

Στέλιος Καζαντζίδης, Γιάννης Πάριος, Χαρ. Αλεξίου, Μαρινέλλα κ.α/

Τεράστιες και μοναδικές επιτυχίες με τον χαρισματικό Χρήστο Νικολόπουλο και με την μεγάλη φωνή του λαϊκού τραγουδιού, τον μοναδικό Στέλιο Καζαντζίδη.

Το ίδιο με τον κορυφαίο Γιάννη Πάριο.

Ο μη κερδοσκοπικός και μη δεχόμενος να επιχορηγηθεί "ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ" θα ετοιμάσει ειδικό αφιέρωμα στον Πυθαγόρα.

Προτείνει σε όσους βλέπουν αυτή την υπενθύμιση να κάνουν κλικ .στο όνομά του και να διαβάσουν για αυτόν τον σπουδαίο δημιουργό.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Για τον λαμπερό και αξέχαστο Γιώργο Οικονομίδη, ο μη κερδοσκοπικός αλλά και μη αποδεχόμενος από την πολιτεία και σε καμιά περίπτωση επιχορήγηση, «ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» θα ετοιμάσει ένα ειδικό αφιέρωμα.

Σήμερα, επέτειο της αναχώρησής του για τα αστέρια, ο ίδιος αστέρι  λαμπερό στο είδος του, αναδημοσιεύει το σημείωμα της κόρης του, της εξαιρετικής Μαριλένας Οικονομίδη.

«Τιμής ένεκεν για τον άνθρωπο που για πολλά χρόνια μας μετέδωσε το κέφι του , το χιούμορ του και το αστήρευτο ταλέντο του . 
Σαν σήμερα το 1985 πεθαίνει σε ηλικία 69 ετών ο πιό γνωστός κομφερασιέ, ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, στιχουργός και «κυνηγός ταλέντων», Γιώργος Οικονομίδης. Συνέβαλε αποφασιστικά στην ποιότητα του θεάματος-ακροάματος. Έγραψε στίχους σε εκατοντάδες τραγούδια από τα οποία πάρα πολλά έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Συνεργάστηκε σχεδόν με όλους τους μεγάλους συνθέτες του ελαφρού τραγουδιού (Σουγιούλ, Μωράκης, Μουζάκης, Γούναρης, Μαρκέας, Σπάθης, Πλέσσας, Ζαχά, Καπνίσης, Κατσαρός κλπ) αλλά και σχεδόν όλους τους μεγάλους τραγουδιστές της εποχής. Η περίφημη φράση του όταν άνοιγε τις εκπομπές του…”Φίλοι μου αγαπημένοι”, ήταν το σήμα κατατεθέν του. 
Τώρα συνεχίζει το έργο του στην γειτονιά των Αγγέλων...»

ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ - Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Τυχεροί κι ευλογημένοι όσοι τον είδαν, έστω και σε μια παράσταση, επάνω στην σκηνή.
Στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλές αναφορές σε αυτόν τον σπάνιο ηθοποιό και σκηνοθέτη.
Στον καλλιτέχνη που δημιούργησε πολιτισμό....

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ - ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Σήμερα συμπληρώνονται δέκα χρόνια. 
Δέκα ολόκληρα χρόνια από την μέρα εκείνη [29/7/2004] που μια πραγματικά Μεγάλη της Τέχνης "έφυγε" από τον πλανήτη μας.
"Έφυγε" από τον πλανήτη μας μα πέρασε στον "Παράδεισο", Στον "Παράδεισο" της ψυχής μας.
Κι εκεί θα μείνει....
Η μοναδική ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ.

Κι ένα σχόλιο.  
Την τρυφερή αυτή υπενθύμιση. μας την δίνει ένας σεμνός όσο και εξαιρετικός πολυσύνθετος καλλιτέχνης. Ο Πέτρος Κωλέττης.
Φυσικά δεν μας την δίνουν οι διάφοροι "έμποροι του ελληνικού τραγουδιού". Κάποιες μετριότητες της δημόσιας ραδιοφωνίας που πλασαρίστηκαν, τις τελευταίες δεκαετίες, ως οι ειδικοί και οι ...αγνοί και άδολοι υπηρέτες του τραγουδιού...
Μπράβο Πέτρο.

ΧΡΗΣΤΟΣ Β.Σ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

. 

ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΤΣΑΣ

Ο μη κερδοσκοπικός και μη επιχορηγούμενος "ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ" τιμά τον ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΤΣΑ. Τον σπουδαίο και ταλαντούχο Έλληνα πρωταγωνιστή που έγραψε και συνεχίζει να γράφει ιστορία.
Τον τιμά ξεκινώντας την δημιουργία ενός ειδικού αφιερώματος για την "ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ"

Υ.Γ. Ο Όμιλος ελπίζει πως κάποιος τυπάκος-καραγκιόζης, που παριστάνει λέει τον ηθοποιό, δεν θα ενοχληθεί από αυτή την πρωτοβουλία του Ομίλου. Δεν θα εκραγεί που σημαντικοί και σπουδαίοι άνθρωποι του πολιτισμού θα δημιουργήσουν αυτό το αφιέρωμα στον ΜΕΓΑΛΟ ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΤΣΑ.
Μα κι αν ενοχληθεί θα του θυμίσουμε πως η ενόχληση, η πίκρα, η ζήλια και οι πικρόχολες δηλώσεις είναι γνώρισμα όλων των ορφανών από ταλέντο ασήμαντων, μικρών και μίζερων ανθρώπων.
Για να είσαι ηθοποιός-να ποιείς ήθος-θα πρέπει πρώτα εσύ να έχεις ήθος και ταλέντο.

ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΠΔΑΚΗΣ: ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ

ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Ένας τρυφερός στιχουργός, ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης...
Έφυγε μόλις στα σαράντα εννιά του χρόνια.
Μα τα δώρα της ψυχής του, τα τραγούδια του, έμειναν στις καρδιές μας και στα χείλη μας.
Το ελληνικό τραγούδι του οφείλει πολλά. 
Και οι καλλιτέχνες το ίδιο....

ΧΡΗΣΤΟΣ Β.Σ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

"ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"