Συνηθίσαμε σε
αυτό τον τόπο να διαμαρτυρόμαστε, να φωνάζουμε, να καταγγέλλουμε, πολλές φορές
ακρίτως και γενικεύοντας.
Ενώ ξέρουμε,
οφείλουμε να ξέρουμε, πως η γενίκευση, η κάθε είδους γενίκευση, συχνά, αν όχι
πάντα, εμπεριέχει φασισμό.
Δεν μπορεί όλοι
οι Χ να είναι κλέφτες, δεν γίνεται όλοι οι Ψ να είναι απατεώνες.
Ασφαλώς και
πρέπει να καταγγέλλουμε, υπεύθυνα, επώνυμα και με στοιχεία. Αυτό είναι και
κοινωνικό μας καθήκον. Για να απομονώνονται και να τιμωρούνται οι ένοχοι και να
ξεχωρίζουν οι σωστοί.
Μια απαράδεκτη
γενίκευση που δεν τιμά κανένα μας είναι οι γενίκευση για διάφορες
επαγγελματικές ομάδες.
Έχουν γράψει
«ιστορία» οι περιπτώσεις με τα «φακελάκια» των γιατρών. Έτσι απλά και γενικά.
Φωνάζουμε,
«καταγγέλλουμε», γενικεύουμε….
Αφήνουμε φυσικά
να μας «διαφεύγει» από την σκέψη ότι:
Δεν μπορεί, δεν
γίνεται όλοι οι γιατροί να είναι επίορκοι. Και δεν είναι.
Δεν μπορεί, δεν
γίνεται όλοι οι γιατροί να παίρνουν «φακελάκι». Και δεν παίρνουν.
Ασφαλώς μέσα στις
δεκάδες χιλιάδες γιατρών κάποιοι, ένα μέρος, αν θέλετε, ζητά και παίρνει
«φακελάκι».
Προσέξτε. Μετά το
"ζητά» ακολουθεί και το ρήμα «παίρνει». Γιατί σε μια τέτοιους είδους
«συναλλαγή» χρειάζονται δύο μέρη. Αυτός που ζητά και αυτός που δίνει.
Παντού και πάντα
θα υπάρχουν οι σκάρτοι.
Μα δεν είναι
όλοι. Δεν είναι η συντριπτική πλειοψηφία.
Είναι μια
μειοψηφία. Μικρή ή μεγάλη δεν ξέρω. Πάντως είναι μειοψηφία.
Η συντριπτική
όμως πλειοψηφία αποτελείται από γιατρούς, από σπουδαίους επιστήμονες, ταγμένους
να θεραπεύουν και να σώζουν ανθρώπους.
Που γνωρίζουν πως
δεν κάνουν επάγγελμα, με την στενή έννοια του όρου, αλλά λειτούργημα. Κι αυτοί
δεν είναι επαγγελματίες, είναι λειτουργοί.
Είναι οι
καθημερινοί ήρωες που με αυταπάρνηση και κάτω από δύσκολες συνθήκες δίνουν την
καθημερινές τους μάχες για να σώσουν ζωές.
Το ίδιο και το
νοσηλευτικό προσωπικό.
Για αυτούς,
συνήθως, δεν μιλάμε, δεν φωνάζουμε, δεν εκφράζουμε ευχαριστίες, δεν προβάλλουμε
και δεν επαινούμε το μεγάλο τους υπεράνθρωπο έργο.
Να πούμε πως
είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση;
Ο μη
κερδοσκοπικός και μη επιχορηγούμενος «ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»
θεωρηθεί πως είναι καθήκον και υποχρέωσή μας, πως είναι πράξη πολιτισμού, να
επαινούμε και να προβάλλουμε εκείνους που δίνουν τις καθημερινές τους μάχες
υπέρ του κοινωνικού συνόλου.
Κι αυτό κάνει.
Δείτε μια
χαρακτηριστική περίπτωση όπως περιγράφεται από σχετικό έγγραφο του Ομίλου προς τον Διοικητή του Νοσοκομείου "ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ" ΒΟΥΛΑΣ. Τα βασικά σημείου του είναι:
Η δεύτερη ήταν στην
Α’ Χειρουργική Κλινική, που διευθύνει ο κύριος Μιχάλης Διγαλάκης.
Και να ξέρουν, σε αυτά
τα δύσκολα χρόνια της κρίσης, η ζεστή και η αλτρουιστική συμπεριφορά τους, καθώς και το σοβαρό έργο
τους, μας δίνει υπερηφάνεια αλλά και ελπίδα για το μέλλον.
Αγαπητέ κύριε Διοικητά.
Η έκπληξη ομολογούμε πως μερικές φορές έρχεται
από εκεί που δεν την περιμένεις.
Για αυτό και είναι μεγάλη.
Πριν δεκαπέντε περίπου ημέρες, χρειάστηκε
επειγόντως, ιατρική και νοσοκομειακή φροντίδα ένα δικό μας πρόσωπο.
Αυτά αναζητήθηκαν σε μια μεγάλη ιδιωτική
νοσοκομειακή μονάδα. Νύχτα Παρασκευής προς Σάββατο.
Δεν χρειάστηκαν πολλές ώρες-ναι μόνο ώρες-για
να αντιληφθούμε πως είχαμε καταφύγει σε μια «ξενοδοχειακή» μονάδα.
Δεν επιθυμούμε να μπούμε σε λεπτομέρειες. Δεν
είναι του παρόντος εγγράφου.
Η επόμενη άμεση ενέργειά μας ήταν να στραφούμε
σε κρατικό Φορέα.
Σπεύσαμε λοιπόν στο «Ασκληπιείο». Για
πρώτη φορά.
Κι εκεί, από τα πρώτα λεπτά, αντιληφθήκαμε
πως, επιτέλους, είχαμε βρεθεί σε αληθινό νοσοκομείο.
Ημέρα εφημερίας.
Φυσικά κόσμος πολύς. Μα έκπληκτοι διαπιστώσαμε πως, παρά τις ορατές δυσκολίες
που δημιουργεί μια κρίση, η υποδοχή, η αξιολόγηση του προβλήματος και η
προώθηση των ασθενών ήταν απίστευτα ταχεία και άρα θετική για τον ασθενή και
ανακουφιστική για τους αγωνιώντες
συνοδούς του.
Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα.
Η δεύτερη ήταν στην
Α’ Χειρουργική Κλινική, που διευθύνει ο κύριος Μιχάλης Διγαλάκης.
Η υποδομή, όπως ξέρετε, δεν ήταν αυτή που θα
έπρεπε. Ίσως και με δυσκολία θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν στοιχειώδης.
Όμως… Όμως και εδώ αρχίζει η δεύτερη μεγάλη
έκπληξη.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον δεν συναντήσαμε
«γιατρούς».
Συναντήσαμε και γνωρίσαμε τον κύριο Διγαλάκη
και την επιστημονική ομάδα του.
Συναντήσαμε, δηλαδή, επιστήμονες που δεν είχαν
ξεχάσει πως πριν από όλα είναι λειτουργοί, ταγμένοι στην υπηρεσία του ασθενούς.
Ταγμένοι στη σωτηρία μιας ζωής.
Της ζωής ενός «φίλου», ενός «συγγενούς», ενός
συνανθρώπου τους.
Μεθοδικοί, γρήγοροι, αποτελεσματικοί, μα πάνω
από όλα Άνθρωποι.
Κι αυτό το διαπίστωνε κανείς σε κάθε στιγμή.
Το εκπληκτικό είναι πως αυτοί οι εξαιρετικοί
γιατροί δεν περιοριζόντουσαν μόνο στα καθήκοντά τους.
Βοηθούσαν με στοργή και ενδιαφέρον τον ασθενή
σε κάθε περίπτωση, εκτελώντας συχνά καθήκοντα νοσοκόμου. Λες και ο ασθενής ήταν
δικός τους άνθρωπος.
Και ακριβώς αυτό συνέβαινε. Σε έκαναν να
νιώθεις πως είσαι δικός τους άνθρωπος…Πως εκείνοι είναι δικοί σου άνθρωποι…
Δεν μας αρέσει να «αγιοποιούμε» ανθρώπους. Δεν
είναι στο χαρακτήρα μας. Όπως δεν μας αρέσει, ή μάλλον, απεχθανόμαστε και να
«δαιμονοποιούμε».
Και σίγουρα δεν μπορεί να είναι όλοι έτσι. Οι
κακές εξαιρέσεις «γιατρών» και νοσηλευτικού προσωπικού, ασφαλώς και θα
υπάρχουν. Μια τέτοια εξαίρεση νοσοκόμας βιώσαμε. Μα δεν θα σταθούμε εκεί. Όλοι
έχουμε και τις άτυχες στιγμές μας.
Όμως εμείς δεν μπορούσαμε να μείνουμε απαθείς
και αδιάφοροι μπροστά σε αυτό που ζήσαμε.
Θεωρούμε ηθική μας υποχρέωση να το
επισημάνουμε και να το αναδείξουμε.
Ξέρετε, σοβαρές έρευνες στην Αμερική, έχουν
δείξει πως ο ικανοποιημένος, ας πούμε, αγοραστής, πελάτης, ασθενής, την
ικανοποίησή του θα την πει, αναλογικά,
σε έναν. Αντίθετα ο δυσαρεστημένος την δυσαρέσκειά, την αγανάκτησή του, δεν θα την πει, αλλά θα την «φωνάξει»
σε δέκα!!! Αυτή είναι η στατιστική αναλογία.
Εμείς λοιπόν θεωρούμε στοιχειώδες καθήκον μας
να σας εκφράσουμε επίσημα, με αυτό μας το έγγραφο, την ικανοποίησή μας.
Και τις ευχαριστίες μας σε αυτούς τους
επιστήμονες που τιμούν τον όρκο τους στον Ιπποκράτη.
Και να ξέρουν, σε αυτά
τα δύσκολα χρόνια της κρίσης, η ζεστή και η αλτρουιστική συμπεριφορά τους, καθώς και το σοβαρό έργο
τους, μας δίνει υπερηφάνεια αλλά και ελπίδα για το μέλλον.
Τελευταία αφήσαμε την αναφορά μας στον
Διευθυντή της Α΄ Χειρουργικής Κλινικής, τον κύριο Μιχάλη Διγαλάκη.
Τον Επιστήμονα και τον Άνθρωπο. Αυτόν που
καθοδηγεί την ομάδα του και ασφαλώς την εμπνέει.
Αυτόν που πρώτος δίνει το παράδειγμα, σε όλα,
σαν πρώτος μέσα σε ίσους.
Είμαστε υπερήφανοι για το έργο που
επιτελείται στο «Ασκληπιείο».
Ο μη κερδοσκοπικός και μη
επιχορηγούμενος «ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ», που έχουν δημιουργήσει καταξιωμένοι
άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης αλλά και των ΜΜΕ, σας συγχαίρει
θερμά και σας τιμά.
Κι αυτή την εικόνα θα φροντίσει να την
επικοινωνήσει όπου και όπως χρειάζεται, επειδή στον τόπο μας
έχουμε ανάγκη από παραδείγματα υψηλής αίσθησης καθήκοντος, ανιδιοτέλειας και
αλτρουισμού.
Και οι άνθρωποι του «Ασκληπιείου», τουλάχιστον
εκείνοι που εμείς συναντήσαμε, αποτελούν ένα τέτοιο παρήγορο και ελπιδοφόρο
παράδειγμα.
Θερμά συγχαρητήρια
ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
