ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
«Γενναίος έως τέλους, αεί γενναίος!»
Ένα αγόρι γεννιέται και μεγαλώνει στου Ζωγράφου.
Μέσα σε μια φτωχή μα αγαπημένη πολυμελή οικογένεια.
Ο πόνος, η οδύνη, η απώλεια λατρεμένων προσώπων, θα τον συναντήσουν νωρίς.
Χάνει δυο του αδέλφια σε ατυχήματα.
Ένας πόνος που ρημάζει την καρδιά.
Μα ατσαλώνει τον χαρακτήρα.
Αυτό το αγόρι νιώθει άντρας πριν καν κλείσει τα δώδεκα.
Αισθάνεται πως πρέπει να ριχτεί στη δουλειά για να βοηθήσει την οικογένειά του.
Και το κάνει.
Μικρό παιδί, ναι, μα με την αίσθηση της ευθύνης του άντρα.
Κάτι που θα διατηρήσει σε όλη του την ζωή.
Και που θα την χαρακτηρίζει σε κάθε της στιγμή.
Η αίσθηση της ευθύνης του άντρα απέναντι στους ανθρώπους της καρδιάς του.
Όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Οικογένεια πριν από όλα.
Μα και συνεργάτες, συνάδελφοι, φίλοι.
Πάσχοντες, κατατρεγμένοι, αδύναμοι άνθρωποι.
Καταλήγει, λοιπόν, για να επανέλθω στην προηγούμενη αναφορά μου, παιδί αμούστακο ακόμη, την μέρα στο μεροκάματο και τη νύχτα στο σχολείο.
Βιοπάλη την μέρα.
Σχολείο την νύχτα.
Τις ελεύθερες ώρες του, ξεδιπλώνει το ταλέντο του, στη μπάλα, παίζοντας ποδόσφαιρο στις αλάνες του Ζωγράφου.
Αμέσως τον πρόσεξαν.
Μόλις δεκατριών χρόνων τον παίρνουν στα τσικό του Παναθηναϊκού.
Ήταν τόσο δυνατός που τον έβαλαν σέντερ μπακ.
Μα δεν επρόκειτο να κάνει καριέρα στα γήπεδα. Κι ας είχε το ταλέντο.
Οι Μοίρες άλλα είχαν αποφασίσει για αυτό το παιδί.
Κάτι που μάλλον δεν ονειρεύτηκε, έως τότε, ποτέ.
Πότε, έως «τότε»;
Έως τότε που, νεαρός πια, άρχισε να βλέπει από τη μάντρα συνοικιακού κινηματογράφου τους ήρωες της μεγάλης οθόνης.
Από τότε μάλλον άρχισε να ονειρεύεται…
Τα όνειρά του πήραν χρώμα και ζωήρεψαν όταν, στο θέατρο, είδε τον μεγάλο Μάνο Κατράκη.
Δυνατό, κοφτό, αρρενωπό, με μια λέξη Άντρα.
Επόμενο βήμα. Έδωσε εξετάσεις στη σπουδαία Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Και πέτυχε.
Που να ήξερε τότε, την ώρα που διάβαινε το κατώφλι του, ως υποψήφιος σπουδαστής, πως ύστερα από χρόνια, και μετά από μια λαμπερή καριέρα, θα τον καλούσε η Πολιτεία να αναλάβει στα στιβαρά του χέρια τις τύχες αυτού του μεγάλου Θεατρικού Οργανισμού;
Και το έκανε. Με τεράστια επιτυχία. Με αυταπάρνηση. Με βαρύ προσωπικό και οικογενειακό κόστος.
Το έκανε κι έγραψε λαμπρές σελίδες στην ιστορία του Εθνικού μας Θεάτρου, δίπλα στις επίσης λαμπρές σελίδες της καλλιτεχνικής του καριέρας.
Τελείωσε την Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και από εκεί και μετά αρχίζει η καριέρα του ως ηθοποιού, για να μεταβληθεί με τα χρόνια ως κορυφαίου θεατράνθρωπου.
Ο «Κατήφορος» του Γιάννη Δαλιανίδη, κόντρα στον τίτλο της, κυριολεκτικά τον απογείωσε.
Και τον έβαλε σε κάθε ελληνικό σπίτι…
Αλλά και σε κάθε κοριτσίστικη καρδιά…
Έγινε είδωλο με την πρώτη του ταινία…
Και παρέμεινε είδωλο…
Και θα παραμείνει ένα διαχρονικό είδωλο…
Πολύ σύντομα απέδειξε πως ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους και χαρισματικούς ηθοποιούς στην ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου αλλά και ο αναμφισβήτητα κορυφαίος «σταρ» στην εποχή του.
Πολυβραβευμένος, αναγνωρισμένος, γενικής αποδοχής και αγάπης.
Γιατί, ναι.
Λατρεύτηκε από το κοινό, αγαπήθηκε με πάθος, ως γνήσιος αρσενικός σταρ, από τα…κορίτσια.
Για σκεφτείτε. Κάνετε μαζί μου μια ακόμη μικρή αναδρομή. Και συλλογιστείτε.
Όταν γεννήθηκε εκείνο το αγόρι δεν το έγραψαν οι εφημερίδες, δεν έβαλαν φωτογραφίες του τα περιοδικά, δεν το ανακοίνωσαν τα ραδιόφωνα, δεν χτύπησαν χαρμόσυνα οι καμπάνες, δεν άνοιξαν σαμπάνιες.
Τίποτα δεν έγινε από όλα αυτά.
Στο φτωχόσπιτο του Ζωγράφου δεν υπήρχαν σαμπάνιες και ακριβά ποτά.
Σε εκείνο το φτωχόσπιτο υπήρχε όμως κάτι πιο πολύτιμο από αυτά. Η αγάπη.
Η μεγάλη αγάπη της οικογένειας.
Όταν γεννήθηκε εκείνο το αγόρι, λοιπόν, κανείς δεν ψυχανεμίστηκε, κανείς δεν φαντάστηκε, κανείς δεν υποψιάστηκε, πως γεννήθηκε ένα αστέρι.
Ένα λαμπερό αστέρι στη γειτονιά τους, που επέπρωτο να λατρευτεί με πάθος από μια ολόκληρη Χώρα, και το 1967, να θριαμβεύσει στο Broadway πρωταγωνιστώντας μαζί με την μοναδική Μελίνα Μερκούρη στο «Ιλια ντάρλινγκ» σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν.
Για αυτήν τη κορυφαία επιτυχία του, το 1968, προτάθηκε για το μεγαλύτερο θεατρικό βραβείο στην Αμερική, το βραβείοTony, κερδίζοντας την Τρίτη θέση μεταξύ όλων των ηθοποιών της Αμερικής!!
Για φανταστείτε! Το αγόρι από του Ζωγράφου στο Broadway!
Να «χτυπάει» στα ίσα όλους τους ηθοποιούς, όλους τους σταρ’ς της Αμερικής!!
Όταν γεννήθηκε εκείνο το αγόρι, λοιπόν, κανείς δεν ψυχανεμίστηκε, κανείς δεν φαντάστηκε, κανείς δεν υποψιάστηκε, πως γεννήθηκε ένα αστέρι.
Ένα αστέρι που για δεύτερη φορά θα χτυπούσε στην τεράστια Αμερική.
Στη Μέκκα του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούσε, προτάθηκε από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, ως μια από τις πέντε καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, της χρονιάς εκείνης, για το κορυφαίο βραβείο κινηματογράφου, το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Ήταν η σπουδαία ταινία «ΤΟ ΧΩΜΑ ΒΑΦΤΗΚΕ ΚΟΚΚΙΝΟ» του μεγάλου μας σκηνοθέτη, του αξέχαστου φίλου μου, του Βασίλη Γεωργιάδη.
Κανείς…
Η καριέρα του λαμπρή. Και μεγάλη.
Μα σε αυτό το σημείωμα δεν θα επεκταθούμε.
Θάρθει η ώρα που ο μη κερδοσκοπικός και μη επιχορηγούμενος «ΟΜΙΛΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» θα τιμήσει αυτόν τον προικισμένο, σπουδαίο καλλιτέχνη, όπως κάνει για όλους τους μεγάλους, στην Μεγάλη "ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ".
Το σημείωμα αυτό γράφεται με την ευκαιρία της επετείου της «αναχώρησής» του από αυτόν τον πλανήτη.
Της «αναχώρησής» του για το ταξίδι μέσα στον Χρόνο. Μέσα στον ατέρμονα αστρικό Χρόνο…
Κι αυτή η επικείμενη πικρή «αναχώρηση» έστειλε τα μαύρα της προμηνύματα.
Ήταν η στιγμή που ο ουρανός άρχισε να σκοτεινιάζει.
Και τα δειλινά του ήλιου να χάνουν τα μαγευτικά τους χρώματα.
Μαύρα σύννεφα πλησίαζαν…
Ερχόταν η καταιγίδα…
Ο Άντρας στάθηκε και παρέμεινε Όρθιος.
Ήταν αποφασισμένος να παλέψει.
Ήταν αποφασισμένος να μην παραδοθεί.
Να μην προσκυνήσει το μοιραίο.
Ήταν αποφασισμένος να «φύγει» ως Άντρας.
Και το έκανε.
Ναι. Το έκανε.
Άντρας μέχρι τέλους!!!
Γενναίος μέχρι το κλείσιμο της Αυλαίας.
Άρα:
Γενναίος έως τέλους, αεί γενναίος.
Αγαπήθηκε για το ταλέντο του.
Λατρεύτηκε για τον δυναμισμό μου…
Και τάφερε, δυστυχώς, έτσι η ζωή ώστε να αποδειχθεί πως δεν ήταν άντρας, πως δεν ήταν γενναίος μόνο στον κινηματογράφο…
Ήταν Άντρας, ήταν Γενναίος, και στην ζωή.
Κι αυτό μετράει.
Το πρώτο, το «άντρας» και «γενναίος», στο θέατρο και τον κινηματογράφο, είναι θέμα ταλέντου.
Σε πείθει με αυτό.
Κι αυτό το θείο, αυτό το ακριβό χάρισμα, το είχε ο Νίκος.
Οι Μοίρες, του το είχαν δώσει απλόχερα.
Μα το δεύτερο.
Το Άντρας με κεφαλαίο άλφα και Γενναίος με κεφαλαίο γάμα, στη ίδια την ζωή, θέλει δυνατή καρδιά και ατσαλένιο χαρακτήρα.
Γιατί η ζωή δεν είναι θέατρο, όπου όλα τελειώνουν με το κλείσιμο της αυλαίας…
Γιατί η ζωή δεν είναι κινηματογράφος, όπου όλα σβήνουν μαζί με το τελευταίο καρέ της ταινίας…
Με το άναμμα των φώτων στις σκοτεινές αίθουσες των κινηματογράφων…
Γιατί η ζωή είναι ζωή κι όχι σενάριο…Κι όχι θεατρικό έργο…
Κι αυτό κάνει το κοινό πέρα από τον θαυμασμό, πέρα από την αγάπη που του έχει, να του έχει και απέραντο σεβασμό.
Και στην καρδιά του, μια κρυφή, μια τρυφερή αγάπη για τους αγαπημένους του Νίκου.
Τα παιδιά του και τις γυναίκες της ζωής του.
Αυτές τις φωτεινές «αύρες» της ζωής του. Της ίδιας του της ύπαρξης.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πρόεδρος Δ.Σ. του
ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΚΑΙ ΜΗ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
«ΟΜΙΛΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»
Υ.Γ. Λίγο πριν φύγει για το Broadway θέλησε να αφήσει κάτι πίσω του. Κι αυτό ήταν ένας μικρός δίσκος με μπαλάντες που έγραψε ο αγαπημένος φίλος, ο σπουδαίος Μίμης Πλέσσας.
Αυτόν το δίσκο κι αυτές τις μπαλάντες τις πρωτοπαρουσίασα στο ελληνικό κοινό από την τόσο δημοφιλή μου τότε ραδιοφωνική εκπομπή, την πρώτη νυχτερινή εκπομπή στην ιστορία του ελληνικού ραδιοφώνου «ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕΣ’ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ».
-Χρήστο μου, τώρα που ο Νίκος θα λείπει στην Αμερική, θέλει κάτι να ακούγεται, με την φωνή του-μου είχε πει ο Μίμης.
Κι έτσι έγινε.
Για σήμερα διαλέγω την «ΚΥΡΙΑΚΗ» σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη και φυσικά μουσική Μίμη Πλέσσα.
Είναι εξαίσιο.
«Ο ήλιος ψηλότερα θα ανέβει σήμερα πουναι Κυριακή…»
Ακούστε το.
Κ. Καρυωτάκη Μ. Πλέσσα
