ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ. Ένας σπουδαίος, ένας μεγάλος Έλληνας
κινηματογραφιστής.
Ένας προικισμένος σκηνοθέτης κι ένας άνθρωπος, πριν από όλα,
με την σοφία και την φιλοσοφία της Ανατολής…
Ατόφιος, αληθινός
και μαγικός μαζί, όπως το γάργαρο νερό της πηγής, όπως το μαϊστράλι στο
Αιγαίο, όπως το τραγούδι των ανοιξιάτικων ανέμων μέσα στο πευκοδάσος.
Ένας αγαπημένος, ένας λατρεμένος κι ένας αξέχαστος φίλος...
Στη μνήμη μου και στην καρδιά μου χαραγμένες πολλές στιγμές
μας. Αναφέρω την πρώτη και, αλίμονο, την τελευταία μας στιγμή.
Η πρώτη.
Με τον αδελφό του, τον αγαπημένο φίλο μου τον Τέλη, περνάμε
από το σπίτι του Βασίλη στην Πλάκα για να πάρει κάτι.
Στην μικρή αυλή, καθισμένος σε μια γωνιά ο Βασίλης άκουγε
ραδιόφωνο από ένα μικρό τρανζιστοράκι.
Δεν πρόλαβε ο Τέλης να κάνει τις συστάσεις κι ο Βασίλης
πετιέται επάνω και δεν μου δίνει το χέρι του. Με αγκαλιάζει χαρούμενος. Και το
πρώτο που μου λέει, «Χρήστο δεν χάνω ποτέ την νυχτερινή σου εκπομπή. Μαζί της
ταξιδεύω…» [Σημείωση: εννοούσε το «ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕΣ’ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ» την πρώτη νυχτερινή
εκπομπή στην ιστορία του Ελληνικού Ραδιοφώνου- Τρεις ολόκληρες ώρες, από τα μεσάνυχτα
μέχρι τις τρεις το πρωί. 1966-1973].
Δεν φύγαμε. Καθίσαμε εκεί σε ένα πεζούλι με τις ώρες.
Γίναμε φίλοι από την πρώτη στιγμή. Μα τώρα που το σκέπτομαι
ήμασταν φίλοι πριν ανταμώσουμε…
Η τελευταία.
Είμαι με την γυναίκα μου την Ελένη, στο εξοχικό μας, έξω από
το Ξυλόκαστρο.
Την μέρα εκείνη είχα κουραστεί.
Αργά το βράδυ, χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω. Ήταν ο
Βασίλης από το Ξυλόκαστρο.
«Χρήστο να περάσω να σας πάρω να πάμε σε κανένα ταβερνάκι;»
«Βασίλη μου, είμαι κουρασμένος, να το κάνουμε ένα άλλο
βράδυ;»
Μα αυτό το βράδυ δεν ήρθε ποτέ…
Ήρθε η νύχτα…Ο Βασίλης έφυγε….
Ο πρίγκιπας της τέχνης του, Βασίλης Γεωργιάδης.
Ο Έλληνας
σκηνοθέτης που προτάθηκε από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου επί δύο
συνεχείς[!!!] χρονιές και μπήκε στην τελική πεντάδα για το Βραβείο Όσκαρ
καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας!!!
- 1964 «ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ»
- 1966
«ΤΟ ΧΩΜΑ ΒΑΦΤΗΚΕ ΚΟΚΚΙΝΟ»
Ο Βασίλης Γεωργιάδης γεννήθηκε στα Δαρδανέλλια το 1921 και
πέθανε στην Αθήνα το 2000.
Μα για εμάς, για τον Κινηματογράφο και για τον Πολιτισμό δεν πέθανε ποτέ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Υ.Γ. Δεν μπορώ τελικά να αντισταθώ στον πειρασμό και να μην καταθέσω ένα γεγονός. Το οφείλω.
Κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ. Πρώτα, "ελπιδοφόρα" χρόνια. Ένας πολύ αγαπημένος φίλος μου, εξ' απορρήτων του Αντρέα Παπανδρέου, προβληματίζεται για το ποιον θα βάλουν στο τιμόνι της ΕΡΤ.
Τα δυο-τρία ονόματα που μου ανέφερε, του είπα πως, κατά την γνώμη μου, είναι "λίγα" και ασήμαντα και άσχετα για μια τέτοια θέση.
Και του ανέπτυξα τα επιχειρήματά μου. Έξυπνος άνθρωπος και καλλιεργημένος, κατάλαβε το λάθος που πήγαιναν να κάνουν. Έδειχνε να έχει πειστεί.
Και πάνω εκεί μου λέει.
"Εσύ ποιόν μου προτείνεις;"
Του είπα μακριά από μένα τέτοιοι ρόλοι. "Απλά σου επεσήμανα το λάθος που πάτε να κάνετε..."
Η απάντησή του.
"Αυτό το κατάλαβα. Αλλά δεν είναι αρκετό να ξέρω ποιους δεν πρέπει να βάλω. Είναι αναγκαίο και απαραίτητο να ξέρω ποιόν μπορώ να βάλω. Κι εσύ πρέπει να μου προτείνεις κάποιον. Αλλιώς η βοήθειά σου, είναι μισή."
Το επιχείρημά του σωστό. Η φιλία μας μεγάλη. Και για πρώτη, νομίζω, φορά στη ζωή μου, πρότεινα κάποιον, κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον Βασίλη Γεωργιάδη.
Με άκουσε. Σκέφτηκε για λίγο και μετά μου είπε.
"Αυτό άστο Χρήστο. Ας το δεν γίνεται..."
Έμεινα έκπληκτος.
"Και γιατί δεν γίνεται; Ξέρεις πολλούς, σε όλο τον κόσμο, να έχουν προταθεί από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, ως υποψήφιοι μέσα στους πέντε καλύτερους στον κόσμο για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας; Ξέρεις πολλούς;"
"Έχεις δίκιο. Αλλά μπορεί να υπάρξει πρόβλημα..."
"Ποιό;"
Δίστασε. Επέμενα να μάθω το πρόβλημα.
Και εκείνος, με χαμηλή φωνή, μου είπε.
"Νομίζω πως είναι δεξιός..."
Δεν θα γράψω τι του είπα. Τον πόνεσα. Αν και ήξερα το πρόβλημα θα ήταν από κάποιους Πασόκους ασήμαντους και κομπλεξικούς.
Σηκώθηκα να φύγω. Κι ο φίλος είχε σκύψει το κεφάλι...
Ήξερα πως ντρεπόταν.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
